Wybrane czynniki wpływające na sukces w terapii z użyciem miniimplantów ortodontycznych

Skutecznym sposobem przeciwdziałania takim powikłaniom i komplikacjom jest zastosowanie indywidualnego szablonu chirurgicznego. Pozwala on na niezwykle precyzyjne osadzenie miniimplantów ortodontycznych na podstawie wcześniejszej diagnostyki radiologicznej i mapowania modelu diagnostycznego pacjenta. Jak wykazały badania, zastosowanie szablonów do miniimplantów nie tylko podnosi precyzję zabiegu, lecz także zmniejsza ryzyko niepożądanych powikłań okołozabiegowych (3). Istotnymi więc czynnikami wpływającymi na skuteczność terapii są dobór odpowiedniego miejsca implantacji, zachowanie małoinwazyjnego protokołu podczas nawiercania w kości łoża wiertłem pilotującym, z zachowaniem odpowiedniego jałowego chłodzenia, zapobiegającego przegrzaniu i martwicy komórek kostnych i rozwojowi zapalenia tkanek miękkich wokół implantu (4, 5).

Jak podają liczni badacze, istotnym czynnikiem wpływającym na skuteczność implantacji jest stabilizacja pierwotna miniwszczepu. Prognozowanie pierwotnej stabilności miniimplantu jest słabsze w przypadku, gdy blaszka zbita kości jest cieńsza niż 0,5 mm, a gęstość kości gąbczastej jest niska. Utrata może wystąpić pomimo uzyskania pierwotnej stabilności, jeżeli miniwszczep jest wprowadzony w kość, która podlega remodelingowi, co może mieć miejsce wokół ortodontycznie przemieszczanych zębów. Miniimplanty ze zredukowaną średnicą do 1,2 mm lub 1 mm mają wyższy wskaźnik utraty w stosunku do miniśrub o średnicy 1,7 mm. Wąskie miniimplanty o dość agresywnym gwincie wyraźnie wpływają na obciążenia kości, co może przyczynić się do zwiększonej aktywności osteoklastów i jej resorpcji. Ponadto ze względu na ich małą średnicę ryzyko złamań miniwszczepów jest duże, ale – jak podają autorzy doniesień naukowych – nie stanowi to istotnego problemu podczas leczenia z ich użyciem. Rozwiązaniem tego jest wybranie stożkowatego wszczepu z właściwą szyjką i ze średnicą odpowiednią do jako...