Przegląd aktualnie stosowanych metod ustawiania zębów w protezach całkowitych

Obecnie stosuje się zmodyfikowaną (uproszczoną) wersję metody z zachowaniem podstawowych zasad ustawienia w stosunku do linii międzywyrostkowej. Modyfikacja dotyczy kąta nachylenia powierzchni żującej do tej linii, który obecnie wynosi 90 stopni. Ponadto nie stosuje się tak precyzyjnego określania położenia powierzchni żującej zębów bocznych z użyciem pałeczek woskowych (3).

Kolejną grupę tworzą metody będące wynikiem połączenia zasad teorii artykulacyjnych i statycznych. Przykładami są: kalotowa metoda krakowska, metoda Ackermana, Portera oraz zmodyfikowana przez Fishera wersja metody Gysiego, tzw. modyfikacja Gysi-Fichera. W tej grupie metod zęby sztuczne (guzkowe lub płaskoguzkowe w zależności od metody) ustawia się zgodnie z zasadami statyki, jednak w artykulatorach. Dąży się do artykulacji wybalansowanej oraz do likwidacji fenomenu Christensena.

Metoda krakowska, oparta na teoretycznych podstawach teorii Hiltebrandta, przyjmuje następujące elementy metod artykulacyjnych: artykulację wybalansowaną przy zniesionym fenomenie Christensena i zasadę ustawiania zębów bocznych przy użyciu kaloty. Z zasad statycznych zaleca się: stosowanie zębów płaskoguzkowych, odniesienie osi długich i powierzchni żujących zębów bocznych do linii międzywyrostkowych oraz uwzględnienie pola okluzyjnego przy ustawianiu zębów przednich. Przystępując do ustawiania zębów według tej metody, zaczyna się od zaznaczenia linii pomocniczych na modelu górnym, następnie przy użyciu kaloty zmienia się płaszczyznę zgryzową wzorników na powierzchnię sferyczną. Kolejnymi czynnościami są ustawienie zębów przednich górnych zgodnie z wymogami estetyki oraz zeszlifowanie guzków kłów, po czym ustala się i zaznacza na podstawie modelu miejsce pierwszego przedtrzonowca i drugiego trzonowca. Przy pomocy pałeczek woskowych wyznacza się przebieg linii międzywyrostkowych oraz położenie zębów bocznych. Zęby boczne górne ustawia się tak, by ich oś długa przebiegała w lini...