Usuwanie próchnicy. Podejmowanie pewnych decyzji dzięki metodzie FACE

Proszę opisać konkretny przypadek z praktyki lekarskiej. 

Pokrótce opowiem o sytuacji ekstremalnej. W zębie, w którym próchnica przeniknęła niemal do miazgi, istnieje ryzyko, że stomatolog podczas wykonywania swoich czynności może przedostać się aż do niej. Wtedy zazwyczaj konieczne jest leczenie kanałowe. Klasyczną metodą wykorzystywaną w celu zapobiegnięcia niepożądanemu przedostaniu się do miazgi jest pośrednie ograniczenie, które zapewnia większą granicę bezpieczeństwa pomiędzy miazgą a w razie potrzeby drugi zabieg, podczas którego zostanie przeprowadzona pełna ekskawacja próchnicy.

Stosując metodę FACE, lekarze widzą, w których miejscach uzębienia występuje infekcja bakteryjna, a w których nie. Oznacza to w praktyce, że stomatolog może w oparciu o informacje zdecydować, czy podejmie ryzyko ingerencji w obszarze miazgi, czy nie. Oba rozwiązania mogą być prawidłowe, w zależności od indywidualnych przypadków. W każdym przypadku pozwala to na ingerencję w bardziej wrażliwych obszarach przylegających do miazgi i w tym upatruję największą korzyść. Stomatolog może usunąć zainfekowane tkanki, szczególnie w obszarach peryferyjnych. W centralnym obszarze sąsiadującym z miazgą może on zdecydować o niewykonywaniu całkowitej ekskawacji próchnicy. Dzięki metodzie FACE uzyskuje się informacje na temat zakresu infekcji bakteryjnej w tkance twardej zęba.

Pomiary twardości za pomocą sondy w obszarach przylegających do miazgi zawsze są trudne. Stomatolog nie chce wprowadzić sondy zbyt głęboko, żeby nie dostać się do miazgi zębowej. Ponadto zdrowa tkanka zębowa w pobliżu miazgi jest nieco miększa, co utrudnia badanie. Metoda FACE pozwala dentystom na wykrywanie zainfekowanego obszaru i pomaga w podjęciu trafnej decyzji o kontynuacji leczenia.