Wkłady koronowe w ujęciu współczesnym – przegląd piśmiennictwa

Przygotowanie zęba pod wkład koronowy typu onlay/overlay rozpoczyna opracowanie ubytku metodą minimalnie inwazyjną. Wszelkie podcienia należy zlikwidować poprzez zeszlifowanie zbędnej tkanki lub poblokowanie ich materiałem kompozytowym. Nie powinno się pozostawiać ostrych kątów wewnętrznych (14). Nachylenie zewnętrzne ścian bocznych powinno wynosić 6-12 stopni. Należy pamiętać, aby brzeg opracowanego szkliwa znajdował się poza punktem stycznym. Ścięcie zewnętrzne guzków powinno być pod kątem 45 stopni. Szczególnie ważne jest to w przypadku nakładów kompozytowych, w których należy zukośnić szkliwo na obrzeżach preparacji, aby zapewnić większą powierzchnię adhezji dla cementu. Zukośnienie brzegów na powierzchniach okluzyjnych (bez względu na wybrany materiał) ma na celu polepszenie stabilizacji odbudowy oraz uzyskanie lepszego dostępu dla zabiegów higienicznych. Jeżeli ubytek jest głęboki w wymiarach mezjalnym lub dystalnym, należy wykonać zukośnienie krawędzi dodziąsłowej o szerokości 0,5 mm pod kątem 30 stopni. Najkorzystniejszy jest przypadek, gdy brzeg uzupełnienia znajduje się naddziąsłowo. Wówczas możliwe są: kontrola cementowania adhezyjnego, ochrona przyzębia, łatwiejsze wykonanie wycisków (tradycyjnych i cyfrowych) oraz maksymalne zaoszczędzenie szkliwa. Zagwarantuje to większą siłę wiązania adhezyjnego. Możliwe są trzy podstawowe kształty preparacji: butt joint, bevel, shoulder, a na powierzchniach stycznych: slot, bevel i ridge up (15). Wkład koronowy typu onlay/overlay musi mieć określoną minimalną grubość, aby był odpowiednio wytrzymały w momencie żucia. W najgłębszym miejscu powierzchni żującej wynosi ona 1,5 mm, na szczytach guzków funkcjonalnych – 2-2,5 mm, a niefunkcjonalnych –1,5-2,0 mm. Podobnie jak w odbudowach bezpośrednich, wielkość ubytku wpływa na obniżenie odporności pozostałych struktur zęba na złamanie (16).

Bardzo często przyczyną u...