Wpływ polimeryzacji światłem na jakość i skurcz materiału kompozytowego

Reakcja rozpoczyna się po wzbudzeniu zawartego w kompozycie fotoinicjatora. Fotoinicjator pochłania kwant światła i ulega rozpadowi na rodniki. Reakcja ta uwarunkowana jest wieloma czynnikami i przebieg tego etapu może mieć negatywny skutek, chociażby poprzez zbyt słabą inicjację, kiedy fotoinicjator powraca do stanu podstawowego, emitując zaabsorbowaną energię w postaci ciepła. Również zbyt mała ilość rodników może wpłynąć negatywnie na kinetykę reakcji chemicznej. Aktywne rodniki przenoszone są do monomerów, tworząc makrorodniki, które przyłączają kolejne cząstki monomerów. Jest to tzw. faza propagacji. Faza ta ma istotne znaczenie, również jej kinetyka może mieć bardzo różny przebieg w zależności od budowy kompozytu. Zmianie ulegają konfiguracja i aktywność układu oraz gęstość (efekt Trommsdorffa), szczególne znaczenie ma tzw. „punkt żelowania” – moment przejścia mikrożeli w makrożele. Odroczenie powstania punktu żelowania jest jedną z metod zmniejszania skurczu polimeryzacyjnego. Faza terminacji może polegać na łączeniu dwóch makrocząstek jako etap nieodwracalny lub też polegać na zamknięciu aktywnej cząstki makrorodnika w układzie polimeru i ten układ może być modyfikowalny np. poprzez podwyższenie temperatury. Ogólnie polimeryzację można również podzielić na fazę ciemną i jasną. Faza jasna zachodzi w momencie zaaplikowania kwantu światła i kończy się wraz z wyłączeniem lampy polimeryzacyjnej. Nie oznacza to końca reakcji polimeryzacji, gdyż układ polimeru, a w zasadzie jego kinetyka, przechodzi wtedy w fazę „ciemną”.

W celu polimeryzacji gabinety stomatologiczne używają najczęściej następujących źródeł światła (fot. 1):

1. lampy PAC, zwanej popularnie...