Wpływ polimeryzacji światłem na jakość i skurcz materiału kompozytowego

Wg badań Price’a i in. okazuje się, że rozbieżności pomiędzy ilością energii dostarczanej przez lekarzy w tych samych warunkach przy użyciu tego samego źródła światła sięgają 20%, co wskazuje jednoznacznie na duże rozbieżności techniki pracy lampą. Ilość energii, która powinna być dostarczana w celu odpowiedniej polimeryzacji, waha się między 6 J/cm² a 36 J/cm² przy 2-milimetrowej grubości warstwy kompozytu wg średniej statystycznej 20 J/cm² na 2-milimetrową warstwę kompozytu. Taka ilość energii powinna wystarczyć, aby zapewnić prawidłową polimeryzację (5). Odpowiada to naświetlaniu przez 20 sekund lampą o natężeniu 1000 mW/cm². Wartość głębokości polimeryzacji określa równanie logarytmiczne, które wykorzystywane jest przez wielu badaczy. Meyer i in. wykazali spadek natężenia emitowanego światła w zakresie od 33% do 83% (13) na 10 mm głębokości w zależności od rodzaju lampy. Wg danych ADA z 2009 r. wartość ta zmieniała się od 16% do 68% (14) w zakresie głębokości od 2 mm do 9 mm. Innymi słowy stopień konwersji kompozytu DC spada wraz z głębokością ubytku/ze wzrostem grubości warstwy kompozytu.

W warunkach klinicznych nie sposób jest określić jakość polimeryzacji, dlatego istotne jest przestrzeganie wielu elementów składających się na rezultat finalny. Poza tym sytuacja może być o wiele trudniejsza niż w warunkach in vitro ze względu na barwę kompozytu i geometrię ubytku.

Moc lampy podawana przy specyfikacji, tzw. light output, możemy zmierzyć za pomocą radiometru. Miernik tego typu nie wskazuje parametru mocy światła dostarczanego do materiału. R...