Wpływ prędkości obrotowej wiertła implantologicznego na wzrost temperatury łoża kostnego w badaniach in vitro

Zaletą zastosowania termometrów jest precyzyjny, powtarzalny pomiar, który jest dokonywany w pewnym oddaleniu od łoża kostnego i pozwala w związku z tym na ocenę wzrostu temperatury również w strukturach sąsiednich. Wadami natomiast są pomiar punktowy, a nie powierzchniowy oraz bardziej złożona metodologia wymagająca wykonania otworów pomiarowych dla czujników. Zastosowanie w tym celu termografii pozwala natomiast jedynie na bardzo powierzchowny pomiar bez możliwości oceny temperatury struktur głębiej umiejscowionych (7, 8). Za wyborem pierwszej metody pomiarowej stoi również lepsze udokumentowanie piśmiennicze. Według Möhlhenricha na 25 dostępnych pozycji piśmienniczych tego tematu w 18 w metodologii zastosowano termoogniwa elektryczne, a w pozostałych przypadkach – termografię (9).

Hillary jako jeden z pierwszych zajął się problematyką wzrostu temperatury tkanki kostnej w trakcie wykonywania łoża i powiązania jej z prędkością obrotową wiertła. W swoich badaniach zauważył stały niewielki spadek temperatury przy opracowywaniu łoża kostnego z prędkością obrotową w przedziałach 400-1200 r/min. Powyżej 1200 r/min następowało natomiast wyraźne zwiększenie temperatury (10). W innych badaniach tego tematu zaobserwowano inną, bardziej korespondującą z wynikami własnymi, prawidłowość. Wraz ze wzrostem szybkości obrotowej wiertła w zakresie 400-1000 r/min dochodziło do zwiększenia temperatury z maksimum przy prędkości obrotowej 1000 r/min (11). Istnieją również wyniki badań prowadzące do przeciwnych wniosków.

Alam i Franssen stwierdzili najniższy wzrost temperatury struktury kostnej przy zastosowaniu prędkości obrotowej 1000 r/min. W badaniach tych dokonano również oceny mikroskopowej wpływu zmiennych fizycznych opracowywania łoża kostnego na okoliczną tkankę kostną. Stwierdzono, że wraz ze wzrostem temperatury tkanki kostnej zmniejsza się ...