Wrodzony brak bocznego siekacza w szczęce

Implant został wszczepiony w sposób klasyczny, tak że część powierzchni SLActive® kończyła się na poziomie kości brzeżnej, natomiast część kołnierzowa, wykończona maszynowo, znajdowała się w tkankach miękkich (fot. 8). Zabezpieczono implant śrubą gojącą, a następnie zszyto płat śluzówkowookostnowy. Badaniem radiologicznym potwierdzono prawidłową pozycję implantu (fot. 9). Trzy tygodnie po zabiegu w badaniu klinicznym nie stwierdzono objawów zapalnych w tkankach wokół implantu. Pacjentka została poinstruowana, jak powinna wyglądać higiena jamy ustnej, aby optymalnie kontrolować płytkę bakteryjną oraz zapobiegać powstawaniu recesji. Następnie wykonano uzupełnienie tymczasowe (fot. 11). Dzięki zastosowanej powierzchni implantu SLActive® uzyskano poprawę wartości BIC w początkowym okresie wgajania, co pozwoliło na zabezpieczenie pacjentki w tymczasowe uzupełnienie przykręcane już 4 tygodnie po zabiegu. Aby wyeliminować nadmiar tkanki miękkiej, potrzebna była jedynie minimalna korekta konturu dziąsła (fot. 12). Odbudowa tymczasowa była użytkowana przez 6 tygodni, do czasu, gdy uzyskano idealne warunki tkanek miękkich do pobrania poprawnego wycisku dla ostatecznej odbudowy (fot. 13, 14). Pozycja brzegu implantu znajdowała się nieznacznie poniżej brzegu dziąsła, co widać na głównym modelu. Pozwoliło to na idealne pozycjonowanie brzegu ostatecznej korony, lekko poddziąsłowo. Dzięki temu okolica szyjki implantu była dostępna dla późniejszego usunięcia nadmiaru cementu przy osadzaniu korony (fot. 15, 16).

Uzyskana sytuacja kliniczna przed cementowaniem uzupełnienia potwierdza pozycję implantu „tak płytko, jak to możliwe, i tak głęboko, jak to potrzebne”, odnosząc się do zasad trzeciego konsensusu ITI – ITI Consensus Conference (fot. 17). 11 tygodni po zabiegu przykręcono złoty łącznik z siłą 35 Ncm (fot. 18), zacementowano ostateczną koronę (fot. 19) i wykonano zdjęcie radiologiczne (fot. 20). ...