Współczesne metody izolacji pola zabiegowego

Absorbenty

To podstawowe artykuły wykorzystywane do względnej izolacji pola zabiegowego. Mają prostą budowę i sposób działania – pochłaniają wilgoć z miejsc szczególnego jej nagromadzenia. Mimo to producenci prześcigają się w przeróżnych modyfikacjach, które mają za zadanie zwiększyć wchłanialność, ułatwić korzystanie z tych produktów oraz polepszyć ich dopasowanie do warunków anatomicznych jamy ustnej (2). W tej grupie można wyróżnić między innymi: wałki celulozowe gotowe lub zwijane samodzielnie z płatków ligniny, kompresy, tampony, kulki z waty. Różnią się długością i grubością, są dostępne także wałki usztywnione miękkim drutem, umożliwiające łatwiejsze dostosowanie ich kształtu do warunków jamy ustnej. Wadą jest konieczność systematycznej wymiany wałków podczas trwania zabiegu, co wydłuża czas jego trwania, a także nie pozwala utrzymać zadowalającej suchości (4).

Alternatywnym rozwiązaniem mogą być np. wkładki TNC (Tongue & Cheek Dental Pads), które pochłaniają 8-krotnie więcej śliny niż tradycyjne absorbenty ligninowe (5). Na rynku są dostępne również plastry naklejane na ujścia ślinianek, tzw. „pampersy” podjęzykowe (DryDent) oraz policzkowe (NeoDrys). Wkładki podjęzykowe pochłaniają ślinę ze ślinianki podjęzykowej oraz podżuchwowej, a policzkowe zatrzymują wypływ śliny z ujścia ślinianki przyusznej na około 15-25 minut. Charakteryzują się dużą pojemnością, mają miękkie obrzeża, chroniąc błonę śluzową przed zranieniem, nie wkręcają się w obracające się wiertło turbiny, są dostępne w kilku rozmiarach w zależności od wielkości jamy ustnej pacjenta (6, 7).

Klasyczne absorbenty, mimo wad, cieszą się dużą popularnością w powszechnym użyciu. Jest to zrozumiałe, ponieważ podczas wielu prostych i krótkich procedur profilaktycznych, np. lakowania i uszczelnia...