Wyciski czynnościowe w wykonawstwie protez całkowitych – przegląd piśmiennictwa

Wyciski mukostatyczne – granica wycisku znajduje się na granicy ruchomej i nieruchomej błony śluzowej, zastosowanie głównie w szczęce. Wykonywane przy użyciu past wyciskowych (fot. 5).

Pasty wyciskowe (tlenkowo-cynkowo-eugenolowe) – w postaci 2 tubek: materiał podstawowy (zawiera: tlenek cynku, tlenek magnezu, kalafonię, oleje mineralne) i katalizator (zawiera: eugenol, żywice gumowe, olej liany, olej mineralny, oliwę, ziemię okrzemkową, talk, kaolin), które miesza się ze sobą w równych proporcjach. Zalety: nieznacznie zmieniają objętość po związaniu, łatwo oddzielają się od modeli gipsowych, dokładnie odwzorowują pole protetyczne. Wady: lepkie przed związaniem, kruche (możliwość odłamania, zwłaszcza przy kolbowatym wyrostku), wrażliwe na temperaturę i wodę (skracają czas wiązania), możliwość podrażnienia błony śluzowej przez eugenol (niektórzy producenci zastąpili go kwasem laurynowym). Przykłady: Neogenate, Repin, pasta Asha.

Pobieranie wycisku:

• posmarować wargi pacjenta wazeliną (ze względu na lepkość masy),
• osuszyć dostosowaną łyżkę indywidualną,
• nałożyć warstwę masy o grubości ok. 2 mm na łyżkę, pokryć pobrzeża także od strony zewnętrznej,
• wprowadzić łyżkę z masą do jamy ustnej i lekko docisnąć,
• polecić pacjentowi wykonywanie testów Herbsta (wycisk czynnościowy czynny) w okresie plastyczności masy (ok. 3-5 minut) lub wykonać te testy poprzez odciąganie palcami warg i policzków (wycisk czynnościowy bierny),
• wyjąć wycisk z jamy ustnej, zdezynfekować i sprawdzić jego dokładność.

Woski wyciskowe – materiały termoplastyczne, zawierają mieszaninę wosków z dodatkiem żywic syntetycznych o miękkiej konsystencji. W temperaturze pokojowej mają konsystencję stałą, w temperaturze...