Wykorzystanie wirtualnej symulacji set-up przy planowaniu kamuflażu ortodontycznego w leczeniu wady zgryzu klasy III

Ekstrakcja dolnego siekacza jest alternatywą terapeutyczną dla dorosłych pacjentów z łagodną do umiarkowanej wadą zgryzu klasy III, w której nie można dobrać konwencjonalnych opcji ekstrakcji [19, 20]. W niniejszym przypadku decyzja o ekstrakcji tylko jednego nadliczbowego dolnego siekacza została podjęta w oparciu o wirtualną symulację set-up, która wykazała, że nie trzeba dokonywać ekstrakcji obu nadliczbowych siekaczy, aby wyrównać rozbieżność wskaźnika Boltona między górnym i dolnym łukiem zębowym. Po ekstrakcji obu nadliczbowych siekaczy w analizie Boltona uzyskanoby w górnym łuku nadmiar wynoszący 3,8 mm, a gdyby brać pod uwagę tylko sześć zębów przednich – 2,5 mm.

Do ekstrakcji wybrano ząb nadliczbowy sąsiadujący z prawym dolnym kłem, ponieważ ząb ten znajdował się bliżej odcinka dotkniętego wadą zgryzu. Zmniejszenie wymiaru mezjalno-dystalnego pięciu dolnych siekaczy przez zeszlifowanie pionowe zapewniło równowagę między masą zębów, umożliwiając korekcję nagryzu poziomego. Ustalenie tak rozległego zeszlifowania oparto również na analizie Boltona wyjściowych modeli, która wykazała nadmiar 3 mm w przednim odcinku żuchwy, nawet po usunięciu zęba nadliczbowego sąsiadującego z prawym dolnym kłem.

Przypadki leczone ekstrakcją siekacza dolnego wykazują mniejszą częstość nawrotów stłoczenia po leczeniu ze względu na utrzymanie lub zmniejszenie odległości międzykłowej [19, 20]. W niniejszym przypadku stabilność tę można było wykazać klinicznie i radiologicznie po dwóch latach od zakończenia leczenia, co ukazano na ryc. 10-12.

Nałożenie szkiców cefalometrycznych ukazuje zmniejszenie wklęsłości profilu ze względu na doprzednie wysunięcie wargi górnej, co poprawiło jej relację do wargi dolnej (ryc. 13).

Wni...