Zabiegi chirurgiczne wspomagające leczenie ortodontyczne – przegląd piśmiennictwa

Z punktu widzenia chirurgicznego wyróżnia się następujące metody sprowadzania zatrzymanych bądź niecałkowicie wyrzniętych zębów:

• gingiwektomię (excisional gingivectomy),
• okienkowe odsłonięcie korony zęba (radical surgical exposure),
• wierzchołkowe przesunięcie płata (apically positioned flap – APF),
• zamknięte wyrzynanie (closed eruption – CE).

Gingiwektomia obejmuje wycięcie śluzówki pokrywającej niewyrznięty ząb wraz z odsłonięciem od ½ do ¾ powierzchni korony (8). Po wycięciu tkanek miękkich nakłada się opatrunek chirurgiczny. Tkanki dziąsła przyjmują odpowiedni kształt po ok. 2-3 tygodniach. Zabieg ten stosuje się najczęściej w przypadku zatrzymanych siekaczy i kłów szczęki.

Kolejną techniką związaną z chirurgicznym odsłonięciem zębów jest radykalne usunięcie zarówno kości, jak i tkanek miękkich pokrywających koronę zatrzymanego zęba (8, 9, 10). Utworzone „okienko” zostaje zabezpieczone opatrunkiem chirurgicznym, a następnie na odsłoniętej powierzchni korony zęba zostaje naklejony zamek ortodontyczny. Metoda ta często prowadzi do recesji dziąsła przy zębie sprowadzanym do łuku oraz do nieodwracalnej utraty tkanki kostnej w miejscu zabiegu (11). Wskazaniem do zastosowania tej metody są niewyrznięte wargowo siekacze i kły oraz podniebiennie zatrzymane kły szczęki.

Następną metodą jest technika wierzchołkowo przesuniętego płata – apically positioned flap (5, 8). Polega ona na trapezowatym nacięciu i odwarstwieniu płata śluzówkowo- okostnowego na grzbiecie wyrostka zębodołowego i odciągnięciu płata w celu odsłonięcia korony zęba. Uwidacznia się wtedy szkliwo korony zęba lub pokrywająca koronę cienka blaszka kostna, którą usuwa się wiertłem różyczkowym. Usuwa się także fragment mieszka łącznotkankowego pokr...