Poszerzenie możliwości leczenia ortodontycznego dzięki zabiegom piezochirurgicznym

Przeciwwskazaniami do piezochirugii są: obciążenia chorobami ogólnoustrojowymi, zażywanie leków wpływających na procesy fizjologiczne kości (np. biphosphonianów, kortykosterydów), wcześniejsza resorpcja korzenia, ankyloza zębów [14], aktywna choroba przyzębia.Zabieg ten przeprowadza się krótko po założeniu aparatu stałego. W znieczuleniu nasiękowym nacina się pionowo dziąsło ostrzem mikrochirurgicznym lub skalpelem nr 15 w przestrzeniach międzyzębowych poniżej podstawy brodawki międzyzębowej; nacięcia dochodzą do okostnej. Następnie nożem piezochirurgicznym nacina się warstwę korową kości do głębokości 3 mm. Uważa się, że nie trzeba nacinać każdej przestrzeni międzyzębowej, gdyż w badaniach histologicznych prowadzonych na szczurach zasięg osteopenii rozciągał się do 1,5 zęba od miejsca nacięcia. Ranę teoretycznie można pozostawić do wygojenia bez zaopatrzenia w szwy. Jednakże w świetle współczesnej chirurgiiplastycznej przyzębia wskazane jest zaopatrzenie rany w szwy, 5.0 lub o wyższej numeracji, w celu uzyskania gojenia bez pozostawienia blizn – otwarte rany mogą goić się per secundam intentionem. Szczególnie ważne jest założenie szwów, jeśli rana przebiega w obrębie dziąsła niezwiązanego. Po zabiegu zalecane są niesterydowe środki przeciwzapalne (ibuprofen, paracetamol, ketoprofen), a także płukanie roztworem chlorheksydyny. Intensywne leczenie ortodontyczne przeprowadza się przez kilka miesięcy po zabiegu w celu optymalnego wykorzystania osteopenii przyspieszającej ruchy zębów. Nacięcie warstwy korowej kości wykonuje się tylko od strony przedsionka, nie jest wymagane nacinanie od strony podniebiennej czy językowej, jak w procedurze „Wilcodontics” [17, 18].

W pracy opisano dwa przypadki pacjentów, u których zdiagnozowano zwężenia łuków zębowych oraz zastosowano leczenie ekspansyjne, wspomagane zabiegami z zakresu piezochirurgii. Pierwszy przypadek to pacjent z ciężką postac...