Poszerzenie możliwości leczenia ortodontycznego dzięki zabiegom piezochirurgicznym

Zabieg był przeprowadzony zgodnie z omówioną procedurą zabiegową Dibarta oraz połączony z techniką tunelową MCAT, w celu wszczepienia tkanki łącznej z podniebienia, z cięciami zmodyfikowanymi wg L. Jamróz-Wilkońskiej i K. Becker – cięcia błony śluzowej nie znajdują się bezpośrednio nad miejscem kortykotomii. Pacjentowi założono szwy 5.0 i 6.0, które usunięto odpowiednio: po 10 dniach z podniebienia i 21 dniach z miejsca MCAT. Kość nacięto przestrzeniach między zębami: 34 i 35, 33 i 34, 41 i 31, 42 i 43, a następnie założono łuk o przekroju 0,017 x 0,025 cala (aktywowany termicznie, HANT). W ciągu trzech miesięcy od zabiegu, stosując szerokie łuki superelastyczne, a później tytanowo-molibdenowe, prowadzano intensywne leczenie ortodontyczne, w wyniku którego udało się w znacznej mierze rozbudować łuk dolny w wymiarze poprzecznym i podłużnym oraz rozładować stłoczenie w łuku dolnym. Nie uzyskano jednak wystarczającej ilości miejsca dla wszystkich zębów – ząb 42 pozostał w lingwopozycji. Ponowne RTG boczne głowy (ryc. 4) wykonano w celu oceny możliwości dalszej rozbudowy podłużnej łuku, aby wprowadzić ząb 42 do łuku zębowego. Projekcja boczna wykazała przyrost kości po stronie przedsionkowej części zębodołowej żuchwy w okolicy zębów siecznych. Z analizy cefalometrycznej wynikało, że pomimo rozbudowy sagitalnej dolne zęby sieczne nie wychyliły się, ale przemieściły równolegle wskutek małego oporu kostnego, jednak utrzymujący się kąt 1L/ML nie pozwalał na dalszą ekspansję bez ponownego pobudzenia kości.

Na przestrzeni 14 miesięcy spłycono nagryz pionowy, uszeregowano zęby, w łuku dolnym natomiast nie udało się wprowadzić wszystkich zębów – nadal brakowało 4 mm miejsca dla zęba 42, przy czym początkowo niedobór ten wynosił w łuku dolnym 14 mm (ryc. 5). Pacjent jest przygotowywany do ponownego zabiegu piezochirurgicznego, przed którym wykonano powtórne CBCT. Rycina 6 przedstawia pogrubienie w...