Zaburzenia rozwojowe morfogenezy zębów, ich związek z wadami zgryzu i możliwości leczenia

Przypadek kliniczny 3

Przedstawiamy przypadek 8,5-letniego pacjenta z guzkiem szponowatym zęba 12 i z mezjodensem in situ w pozycji odwróconej. Na pierwszej wizycie w badaniu klinicznym stwierdzono twór stożkowaty styczny do prawego siekacza bocznego szczęki. W pantomogramie ujawniono mezjodens, położony pomiędzy dwoma siekaczami centralnymi, bliżej prawego, w pozycji odwróconej (korzeń w miejscu korony). RTG zęba 12 wykazało nakładanie się innego spiczastego cienia na sąsiedni ząb. Nasza pierwsza hipoteza przypuszczała, że jest to drugi mezjodens, wyrzynający się podniebiennie w bezpośredniej bliskości prawego siekacza bocznego (fot. 4). Potrzebowaliśmy solidnych dowodów na istnienie drugiego mezjodensu, ponieważ jego położenie nie było tradycyjne.

Zlecono badanie CBCT w celu dokładnej lokalizacji zębów nadliczbowych (mesiodens) (fot. 5). Z tych badań jasno wynikało, że prawy boczny siekacz szczęki ma guzek szponowaty – spiczasty dodatkowy wierzchołek o wysokości równej koronie zęba, którego strukturę stanowi zwarta warstwa szkliwa, zębiny i tylko niewielkie odgałęzienie komory miazg miazga boczna.

Szczegółowe badania radiologiczne zmieniły zamiar natychmiastowej ekstrakcji „mezjodensów zlokalizowanych podniebiennie”. Guzek szponowaty zaburza relacje zwarciowe w odcinku przednim. Dziecko pozostawiono pod obserwacją i po kilku miesiącach w badaniu wewnątrzustnym widoczna była cała korona kliniczna zęba 12 wraz ze szponowatym guzkiem podniebiennym. Leczenie ortodontyczne składało się z następujących etapów: oczekiwanie na zakończenie rozwoju wierzchołków siekaczy; chirurgiczne usunięcie mezjodensa; ortodontyczne wyrównanie obu łuków zębowych; leczenie endodontyczne zęba 12 z zeszlifowaniem guzka szponowatego; dopasowanie zwarcia i retencja.