Zasady prawidłowego funkcjonowania stomatologicznego zespołu medycznego z uwzględnieniem roli wykwalifikowanego personelu średniego

Zespół medyczny natomiast powinien zastosować wszystkie dostępne metody psychoterapii, czyli leczniczego oddziaływania zmierzającego do załagodzenia, zniwelowania lub skorygowania zaburzeń procesów psychicznych i somatycznych, zaburzeń w zachowaniu i strukturze osobowości, poprzez wszystkie opisane relacje interpersonalne, poczynając od słowa, poprzez zachowania pozawerbalne, aż do słuchania.

Nie ma dotychczas opracowanej naukowo w pełni skutecznej metody redukowania lęku. Podejście psychoterapeutyczne jest zwykle wypadkową cech osobowości, doświadczenia i intuicji lekarza. Nieocenioną pomoc niosą wrażliwe i przygotowane do pracy z dziećmi higienistki dentystyczne. Czasem ich działanie psychoterapeutyczne jest o wiele skuteczniejsze niż postępowanie lekarza, przez dziecko kojarzone są automatycznie jako te osoby, które „ochronią w razie bólu i będą trzymały za rękę”.

Kolejnym pomostem łączącym lekarza z chorym jest dotyk, który bywa definiowany jako zasadniczy środek komunikowania się, dzięki któremu można pacjentowi przekazać duchowe wsparcie i troskę, wzbudzić jego zaufanie. Chory mający poczucie zagrożenia przejawia większą potrzebę kontaktu fizycznego w porównaniu z osobą silną i niezależną. Często uchwyt dłoni matki jest dla dziecka czynnikiem uspokajającym i zapewniającym poczucie bezpieczeństwa i dlatego decyzję o poproszeniu rodziców, by pozostali w poczekalni podczas wizyty na fotelu ich pociechy należy zawsze przemyśleć. Nie powinniśmy unikać dotyku (oczywiście w granicach własnej integralności i poczuciu braku zagrożenia nadmiernie bliskim kontaktem), chodzi raczej o przyjazny uścisk dłoni.

Zachowania te zaliczane są do postawy empatycznej, którą określa umiejętność postrzegania i rozumienia stanu innej osoby. Jest to zespół zjawisk warunkujących prawidłowe zrozumi...