Zastosowanie Mineral Trioxide Aggregate w procedurze apeksyfikacji u pacjenta w wieku rozwojowym – opis przypadku

Po obumarciu miazgi, celowym jej uśmierceniu lub doszczętnym usunięciu w zębach niedojrzałych bardzo często dochodzi do zaburzeń prawidłowego rozwoju korzenia i pojawienia się powikłań w postaci skrócenia jego fizjologicznej długości, opóźnionego formowania wierzchołka, a nawet całkowitego zahamowania tego procesu. Zaburzeniom tym często towarzyszy powstanie zmian zapalnych w tkankach okołowierzchołkowych, z patologiczną resorpcją twardych tkanek korzenia włącznie. Przyczyną tych zmian jest wyłączenie miazgi zębowej z procesu tworzenia wierzchołka (5). W leczeniu zapaleń nieodwracalnych nie jest możliwe uzyskanie dalszego formowania korzenia w procesie apeksogenezy (6). W takiej sytuacji przystępujemy do apeksyfikacji, czyli metody stymulowania procesu zamykania wierzchołka niecałkowicie uformowanego korzenia bez obecności żywej miazgi (7). Stymulowanie dalszego formowania korzenia zęba w wyniku apeksyfikacji przebiega z zastosowaniem preparatów odontotropowych, takich jak: wodorotlenek wapnia, preparat MTA czy Biodentine (6). Celem takiego postępowania jest wytworzenie w okolicy wierzchołka korzenia zęba bariery z tkanki zmineralizowanej, która umożliwi szczelne wypełnienie kanału korzeniowego (7). Metodami leczenia w przypadku zapaleń nieodwracalnych są ekstyrpacja częściowa oraz ekstyrpacja całkowita (5). Przy czym leczenie metodą ekstyrpacji częściowej należy traktować jako leczenie czasowe (5).

Leczenie endodontyczne zębów stałych z niezakończonym rozwojem korzenia z nieodwracalnymi zapaleniami miazgi jest trudne i stanowi duże wyzwanie dla lekarzy stomatologów. Przebieg leczenia tych zębów jest odmienny od tego, które przeprowadza się w zębach dojrzałych. Wynika to z obecności nieuformowanego jeszcze korzenia zęba, który charakteryzują szeroki otwór wierzchołkowy i&...