Ocena niepowodzeń zastosowania zamków ortodontycznych klejonych metodą pośrednią lub bezpośrednią w ciągu 15-miesięcznej obserwacji – badanie kliniczne

Pacjenci otrzymali instrukcję, jak mają dbać o higienę jamy ustnej podczas użytkowania aparatu stałego. Badania kontrolne przeprowadzano co 4 tygodnie. Pacjentom zalecono, by w razie podejrzenia, że zamek się odkleja, niezwłocznie poinformowali o tym stomatologa. W takim przypadku odnotowywano datę odklejenia, a zamek zastępowano nowym. W grupie B w razie potrzeby wykorzystywano do ponownego pozycjonowania odpowiedni fragment szyny transferowej używanej do pierwszego klejenia zamków.

Łącznie przyklejono 1248 zamków: 792 metodą bezpośrednią, natomiast pozostałe 456 – metodą pośrednią. Okres obserwacji wynosił 15 miesięcy.

Przeczytaj wszystkie artykuły z kategorii ORTODONCJA W PRAKTYCE

Metoda bezpośrednia

Wszystkie zęby czyszczono wodą i pumeksem bezfluorowym przez przynajmniej 30 s, po czym suszono dmuchawką stomatologiczną zasilaną kompresorem bezolejowym. Następnie szkliwo trawiono przez 30 s żelem z 37-proc. kwasem ortofosforowym (etching gel, 3M, USA), po czym nakładano primer (Transbond XT, 3M, Monrowia, CA, USA) i rozprowadzano go za pomocą małej szczoteczki oraz bezolejowego sprężonego powietrza. Na podstawę zamka nakładano kompozyt (Transbond XT, 3M, USA) i pozycjonowano zamek na powierzchni zęba. Przed polimeryzacją usuwano zgłębnikiem nadmiar kompozytu. Kompozyt polimeryzowano diodową lampą polimeryzacyjną (Opticore L3, Dania) przez 80 s na każdy zamek (po 20 s z każdej strony: mezjalnej, dystalnej, zgryzowej i dziąsłowej).

Metoda pośrednia