Zespół nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci

W etiopatogenezie ADHD wymienia się: mikrouszkodzenia OUN, przewlekłe zatrucie ołowiem, obecność w spożywanych przez dzieci pokarmach kolorowych barwników, konserwantów lub naturalnych salicylanów, szkodliwe działanie rafinowanego cukru, a także nieprawidłową sytuację domową lub błędy popełniane przez rodziców. Natomiast przeprowadzone najnowsze badania wskazują na uwarunkowania genetyczne, bowiem w przypadkach, gdy u kogoś z bliższych lub dalszych krewnych stwierdzano występowanie ADHD, wówczas ryzyko ponownego wystąpienia choroby jest 5-7 razy większe niż u dzieci z rodzin, w których nie wystąpił ten zespół. Podobnie ryzyko wystąpienia ADHD u dziecka wzrasta do 50%, gdy jedno z rodziców ma zespół hiperkinetyczny. Tak więc jest on dziedziczony wielogenowo, zaś geny wpływają między innymi na aktywność procesów mózgowych, które zachodzą w korze czołowej i przedczołowej obu półkul mózgowych oraz w jądrach podkorowych. Ponieważ komórki mózgowe nie mają bezpośrednich połączeń, komunikują się ze sobą za pomocą neutrotransmiterów lub hormonów mózgowych, które są wyrzucane z komórki wysyłającej informację i przyczepiają się do receptorów komórki odbierającej bodziec. Ponadto u dzieci z ADHD występuje zaburzona równowaga pomiędzy dwoma podstawowymi przekaźnikami – noradrenaliną i dopaminą. Właściwy poziom dopaminy odpowiada za stan gotowości do odbioru i przetwarzania danej informacji oraz za ciągłą zdolność umysłu do koncentrowania się na jednym wybranym bodźcu, pozwala więc odrzucić nieważne informacje i utrzymać uwagę na właściwym zadaniu. Natomiast noradrenalina pozwala na szybkie rozpoznanie bodźca, który może być zagrożeniem i mobilizuje organizm do działania. Ponadto pozwala skupić się na wszystkim, co jest nowe i niezwykłe. Dlatego niedobór noradrenaliny może powodować niedocenianie zagrożenia, zaś jej nadmiar sprawia, że organizm jest w stanie ciągłego pobudzenia. Należy także podkreślić rolę serotoniny w omawianym zespole. Bowiem jest...