Zirconomer Improved – o ditlenku cyrkonu słów parę

Zastosowanie cyrkonii w medycynie

Ditlenek cyrkonu znajduje stopniowo szersze zainteresowanie i zastosowanie, głównie w wykonawstwie śródkanałowych ćwieków korzeniowych (15) i podbudów CAD/CAM napalanych porcelaną/szkło-ceramiką, której początków stosowania możemy doszukiwać się w Syrii 15 000 lat temu, gdzie znano technikę wypalania gliny, potem w Mezopotamii, gdzie 8000 lat temu miał miejsce pierwszy przypadkowy, pionierski wytop szkła, a najbardziej w Chinach sprzed 1300 lat, gdzie do perfekcji opanowano techniki porcelanowe obróbki termicznej glinki kaolinowej, skalenia i kwarcu. Do znanych współczesnych systemów obróbki skrawaniem cyrkonii w technologii CAD/CAM, zapoczątkowanej przez Francoisa Dureta 39 lat temu, należą m.in.: Cercon (Dentsply Sirona, Wals bei Salzburg, Austria), Everest (KaVo Dental GmbH, Biberach, Germany), Zeno (Wieland Dental, Pforzheim, Germany), Procera (Nobel Biocare Services AG, Zürich, Switzerland) oraz Lava (3M-ESPE, Neuss, Germany).

Stabilizowana cyrkonia jest dzisiaj sukcesywnie i rozważnie wybieranym biomateriałem do wyrobu wszczepów dentystycznych, których udokumentowane archetypy prymitywnych zastosowań sprzed 2300 lat znaleziono w Le Chêne pod Paryżem, z czasów galloromańskich, kiedy kawał kutego żelaza wbito w miejsce górnego siekacza (16). Droga do dzisiejszej skuteczności stosowania implantów wiodła m.in. przez Honduras, gdzie Majowie ponad 1400 lat temu wkładali do zębodołów natychmiast po ekstrakcji zęba kawałki muszli lub obsydianu (odmiana szkła wulkanicznego). Początki stosowania wszczepów z porcelany dotyczą Harrisa, który miał w 1886 r. wykonać późną implantację w żuchwie z wprowadzeniem filaru porcelanowego z chropowatą powłoką z ołowiu; suprastruktura z korony porcelanowej wytrzymała (sic!) 27 lat. Z kolei Scholl w 1905 r. zaproponował implant porcelanowy z powierzchnią pof...