Związki fluoru niezmiennie istotne w profilaktyce dentystycznej

Należy podkreślić, że podział metod profilaktyki fluorkowej na endo- i egzogenną jest niefortunny i niezbyt ścisły. Podczas przyjmowania fluoru z wodą lub z pożywieniem zawsze pewna ilość pozostaje rozpuszczona w ślinie, a więc kontaktuje się z powierzchnią zębów, dając efekt egzogenny. Natomiast podczas aplikacji preparatów bezpośrednio na zęby część z nich zostaje połknięta, przedostając się do organizmu i dając efekt endogenny.

Masowa, bierna, endogenna metoda profilaktyki fluorkowej próchnicy zębów, czyli dodawanie związków fluoru do wody pitnej, po raz pierwszy została zastosowana w Grand Rapid w USA w 1945 roku. W Polsce najrzetelniejsze obserwacje uzyskano we Wrocławiu i w Strzelinie, gdzie metodę fluoryzacji endogennej poprzez fluorowanie wody prowadzono od 28 listopada 1967 roku do listopada 1996 roku. Do wody dodawano wtedy fluorokrzemian sodu dla osiągnięcia optymalnie kariostatycznego poziomu 0,8-1,2 ppm. Obecnie programy fluorkowania wody pitnej prowadzone są w 39 krajach i obejmują 170 milionów ludzi (3, 4, 6).

Metodę fluorkowania soli kuchennej należy brać pod uwagę tam, gdzie nie można wprowadzić fluorkowania wody z przyczyn technicznych, finansowych czy socjokulturowych. Efektywność fluorkowania soli w zmniejszaniu intensywności próchnicy jest prawie tego samego rzędu jak fluorkowanie wody. Głównymi zaletami soli jako nośnika fluoru jest brak konieczności korzystania z wodociągów i możliwość indywidualnego wyboru tej metody profilaktyki. Dodając 250 mg fluorków do 1 kg soli kuchennej, osiągamy taki sam efekt, jak podczas fluorkowania wody pitnej. Fluorkowanie soli kuchennej rozpowszechniono w 1955 roku w Szwajcarii. Na początku lat 80. pojawiły się argumenty przeciwko fluorkowaniu soli kuchennej. Dotyczyły one faktu, że zachęca się w pewien przewrotny sposób do spożywania większych ...