Czy wynik leczenia ortodontycznego może być stabilny po 20 latach od jego zakończenia? 20-letnia obserwacja pacjentki leczonej z powodu wady zgryzu klasy II, podgrupy 1, z poważną rozbieżnością szkieletową

Rozpoznanie i etiologia wady

Pacjentka w wieku 10 lat i 3 mies. wykazywała wyraźnie wypukły profil i znaczną retruzję żuchwy. Wywiad ujawnił nawyki oddychania ustami i ssania wargi dolnej.

Zdjęcia zewnątrzustne (fot. 1) wykazały: bardzo wypukły profil, retruzję punktu pogonion w zakresie tkanek miękkich, brak zwarcia warg z powodu znaczącej rozbieżności w wymiarze strzałkowym oraz bardzo silne napięcie mięśnia okrężnego ust i mięśnia bródkowego, gdy poproszono dziecko o zamknięcie ust. Nawyk oddychania ustami podkreślała typowa twarz adenoidalna z wyraźnie podkrążonymi oczyma oraz zadartym nosem i małymi nozdrzami. Manewr Fraenkla wykazał zauważalną poprawę profilu twarzy.

Badanie czynnościowe wykazało brak przesunięć w kierunkach bocznych lub przednim. Nie stwierdzono objawów chorobowych w zakresie stawów (skroniowo-żuchwowych). Warga dolna, znajdując się w zwykłej pozycji, była mocno przytrzymywana wystającymi siekaczami górnymi.

Kup prenumeratę czasopisma "Ortodoncji w Praktyce" na dlaspecjalistow.pl.

Badanie wewnątrzustne (fot. 2) oraz modele gipsowe (fot. 3) wykazały wadę zgryzu klasy II, podgrupy 1, charakteryzującą się zaznaczonym nagryzem poziomym (12 mm) i pionowym (4 mm). Górny łuk zębowy miał kształt litery V z rotacją zębów 16 i 26 oraz pełną relacją trzonowców i kłów klasy II, z widoczną diastemą między zębami 11 a 21.

Analiza cefalometryczna (fot. 4, tab. 1) wykazała szkieletową klasę II (ANPg 5°) z retruzją żuchwy (SNpg 78°). Pacjentka miała normodywer...