Wpływ dystalizacji zębów trzonowych z wykorzystaniem przezroczystych nakładek ortodontycznych na pionowy wymiar zwarcia – badanie retrospektywne

Streszczenie: Wprowadzenie: Powszechnie przyjętą strategią postępowania w bezekstrakcyjnym leczeniu relacji trzonowców kl. II jest dystalizacja zębów trzonowych szczęki, która może zwiększać dolną wysokość twarzy i powodować rotację żuchwy zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Celem niniejszego badania retrospektywnego była analiza wpływu sekwencyjnej dystalizacji za pomocą nakładek ortodontycznych (alignerów) na pionowy wymiar zębowy i szkieletowy u młodych osób dorosłych. Materiał i metoda: Przeanalizowano boczne zdjęcia cefalometryczne 10 osób (8 kobiet, 2 mężczyzn; średni wiek: 22,7 ± 5,3 lat) leczonych metodą sekwencyjnej dystalizacji zębów trzonowych szczęki za pomocą nakładek ortodontycznych (Invisalign, Align Technology, USA). Wyniki: Nie zaobserwowano statystycznie znamiennej różnicy między punktem czasowym T0 i T1 w zakresie pierwotnego punktu końcowego SN-GoGn, który wykazywał średnią zmienność 0,1 ± 2,0 stopnia. Znamienne statystycznie różnice z p co najmniej < 0,01 stwierdzono w zakresie liniowego ustawienia zębów trzonowych szczęki (6-PP, 7-PP), parametru relacji trzonowców (MR) i przechylenia zębów siecznych szczęki (1^PP). Wnioski: Dystalizacja górnych zębów trzonowych za pomocą nakładek ortodontycznych gwarantuje doskonałą kontrolę wymiaru pionowego, stanowiąc idealne rozwiązanie w leczeniu pacjentów ze zgryzem otwartym lub hiperdywergentnym wzorcem wzrostu. Pozwala również na doskonałą kontrolę torku zębów siecznych bez utraty zakotwienia podczas leczenia ortodontycznego.

Słowa kluczowe: wady zgryzu, klasa II, wymiar pionowy, techniki ruchu zębów, ruchome aparaty ortodontyczne

Jedną z najczęstszych strategii postępowania w bezekstrakcyjnym leczeniu relacji trzonowców kl. II jest dystalizacja zębów trzonowych szczęki. Głównym wskazaniem są przypadki z protruzją zębowo-zębodołową szczę...