Bezsenność jako jeden z problemów interdyscyplinarnych

Zasady rządzące bezsennością

Bezsenność, zwłaszcza u osób starszych, staje się problemem nagminnym w praktyce lekarskiej, leki nasenne, ich wieloletnie nadużywanie i powikłania są częstą zmorą oddziałów, praktyk lekarskich i poradni. Zaburzenia snu często współistnieją z innymi schorzeniami somatycznymi lub psychicznymi, które są udziałem tej grupy chorych. Co więcej, nie da się w sposób izolowany leczyć zaburzeń snu bez terapii dysfunkcji somatycznej, często narastającej z wiekiem. Zmiana statusu społecznego, zawodowego czy rodzinnego, nieodłącznie związana ze starzeniem, może mieć znaczący wpływ na dysfunkcje snu. Struktura samego snu często się zmienia, proporcjonalnie do długości życia pacjentów. Bezsenność jako objaw wymaga specjalnej uwagi ze względu na rokowania psychosomatyczne pacjentów nie tylko krótkoterminowe, lecz także poprawiające komfort i długoterminowe przeżycie w zdrowiu.

Celem skutecznej terapii bezsenności jest nie tylko zapewnienie prawidłowego odpoczynku w godzinach nocnych, ale także takie dobranie elementów terapii, by funkcjonowanie chorych w ciągu dnia było satysfakcjonujące. Duża liczba wypadków domowych, kontuzji, wydarzeń drogowych jest spowodowana wpływem leków na dzienną aktywność chorych leczonych nieprawidłowo (6, 9).

Podłoże fizjologiczne zaburzeń snu

Zaburzenia snu pierwotne

Wraz z wiekiem sen spłyca się, coraz częściej występują zaburzenia rytmu okołodobowego, zmienia się charakteru snu. Starsi chorzy kładą się spać wcześniej, wstają wcześniej, częstsze są wybudzenia nocne, proces ten postępuje z wiekiem. Bezsenność może być pierwotna i wtórna do problemów psychicznych, schorzeń somatycz...