Bezsenność jako jeden z problemów interdyscyplinarnych

Obraz kliniczny uzależnienia od BDZ cechują: stała potrzeba przyjmowania kolejnych dawek, apatia, spadek zainteresowania otoczeniem i własną sytuacją, pogorszenie sprawności poznawczej i pamięci, chudnięcie. W przypadku nagłego przerwania stosowania benzodiazepin przez osobę uzależnioną rozwija się zespół abstynencyjny. Jego objawy zależą od nasilenia uzależnienia, mogą to być niepokój psychoruchowy, poczucie zagrożenia, nadwrażliwość na bodźce, bezsenność. Często występuje potliwość, tachykardia, bóle mięśni, zaburzenia ostrości widzenia, uczucie gorąca itd. W powikłanych zespołach abstynencyjnych możemy obserwować napady drgawkowe, zaburzenia świadomości, niekiedy objawy psychotyczne (30). Benzodiazepiny są przeciwwskazane u chorujących na zespół bezdechu sennego, podanie ich tym osobom, zamiast poprawić, spowoduje pogorszenie jakości snu (w wyniku miorelaksacji oraz wpływu hamującego na ośrodek oddechowy). Przyjmowanie wszystkich leków z tej grupy przez osoby w wieku podeszłym wiąże się z 50-proc. wzrostem częstości złamań kości udowej (31). Działanie to jest większe w ciągu pierwszych dni i po miesiącu stosowania leku. Należy również pamiętać o prawdopodobieństwie interakcji z równolegle stosowanymi innymi lekami (erytromycyna, fluoksetyna, paroksetyna, ketokonazol), polegającym na wzroście stężenia BDZ w surowicy na skutek indukcji izoformy CYP3A4 cytochromu P450. Farmakokinetyka procesów metabolicznych i zwiększona wrażliwość na leki nasenne mózgu wraz z wiekiem powodują większą jego wrażliwość na działanie uboczne, w tym głównie nadmierną sedację i początkowo złą tolerancję dawki leku (32).

W leczeniu bezsenności u osób w podeszłym wieku należy unikać stosowania barbituranów, wodzianu chloralu, leków przeciwhistaminowych i preparatów bez recepty (6, 15).

Jeżeli wdrażamy leki, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, to należy pami...