Co z biologicznym leczeniem miazgi?

Preparaty na bazie wodorotlenku wapnia możemy podzielić na twardniejące oraz nietwardniejące. Porów­nanie preparatów twardniejących i nietwardniejących wodorotlenku wapnia przedstawia tab. 1.

Preparaty przygotowane ex tempore (ryc. 1) wykazują dużo lepsze właściwości niż twardniejące. Mają wyższe zdolności alkalizacji środowiska. Ich pH waha się w grani­cach 12-13, co daje duże właściwości przeciwbakteryjne i silnie odontotropowe. Pobudzają fosfatazę zasadową do tworzenia mostu zębinowego. Niestety charaktery­zują się najsłabszą szczelnością spośród wszystkich ma­teriałów stomatologicznych, niską odpornością na dzia­łanie mechaniczne i słabym przyleganiem do zębiny. Z tego powodu stosuje się je w połączeniu z preparatami twardniejącymi (ryc. 2). Preparaty nietwardniejące zakła­da się bezpośrednio na krwawiącą miazgę, następnie pokrywa się je preparatem twardniejącym i cementem szklano-jonomerowym. Zaleca się wykonanie zabiegu jednoczasowo, aby zachować szczelność i nie dopro­wadzić do przedostania się substancji zakaźnych ze śli­ny do miazgi, co doprowadziłoby do niepowodzenia leczenia biologicznego (10, 11). Dodatkową wadą tych preparatów jest pozostawienie cienkiej warstwy mar­twej tkanki pod warstwą materiału, ponieważ wymie­nione preparaty powodują martwicę miazgi znajdującej się w bezpośrednim kontakcie z nim (12). Ze względu n...