Biomineralizacja. Kolejny krok w stomatologii zachowawczej

Hence stwierdził, że idea idealnego kolagenowego wypełnienia (nasycona warstwa hybrydowa), które dostarczy trwałego i ciągłego połączenia pomiędzy środkiem wiążącym a zębiną, nigdy nie zostaje w pełni zrealizowana. W rezultacie główne mechanizmy zaangażowane w zanik bogatych w wodę o rzadkiej zawartości żywicy włókien kolagenowych w warstwie hybrydowej prowadzą do hydrolizy bondu i w efekcie do niepowodzenia odbudowy naprawczej (6).

W artykule Mazzoniego i in. pod tytułem Rola zębinowego MMP’s w postępie próchnicy i stabilności bondu (16) autorzy stwierdzają: „Te endogenne enzymy pozostają uwięzione w warstwie hybrydowej w czasie procesu infiltracji żywicy, a kwasowe środki wiążące same w sobie (niezależnie od tego, czy są to środki samotrawiące, czy do wytrawienia i spłukania) mogą aktywować endogenne proformy proteazy”. Przenikanie żywicy do zębiny jest często niekompletne (17), przez co obnażone i odkryte matryce kolagenu zębinowego są wystawione na działanie wolnej wody i enzymatycznie zaburzone, co w efekcie przyczynia się do degradacji warstwy hybrydowej i niepowodzenia pracy naprawczej.

Dyskusja na temat użycia środków anty-MMP i wiążących krzyżowo środków wspomagających przeciwdziałanie degradacji warstwy hybrydowej trwa nadal. Po przeglądzie piśmiennictwa z 2015 roku (18) można stwierdzić, że różnorodność dostępnych środków nie gwarantuje uniknięcia niepowodzeń, ponieważ każdy środek wymaga odmiennego postępowania w jego aplikacji, różnią się one także stopniem efektywności, przez co mogą z czasem tracić zdolność do zatrzymywania degradacji enzymatycznej.