Biozgodność materiałów polimerowych

Badania prowadzone nad materiałami kompozytowymi w warunkach laboratoryjnych wykazały cytotoksyczność w bezpośrednim kontakcie z fibroblastami, której przyczyną było prawdopodobnie uwalnianie niespolimeryzowanych składników materiału. Po związaniu i przechowywaniu przez 6 tygodni w sztucznej ślinie w niektórych materiałach właściwości toksyczne uległy obniżeniu, podczas gdy w innych utrzymywały się na wysokim poziomie. Produkowane obecnie materiały kompozytowe, niezawierające żywic Bis-GMA czy UDMA, wykazują znacznie niższą toksyczność in vitro. Kliniczne dowody odnośnie do uczulającego działania kompozytów zawierających metakrylany są nieliczne i dotyczą raczej personelu mającego z nimi kontakt podczas ich przygotowywania do użycia.

W ostatnim czasie duże zainteresowanie wywołały publikacje donoszące o estrogennym działaniu bisfenolu A i dwumetakrylanu bisfenolu, składnikach wielu materiałów kompozytowych. Powodem prowadzenia tych badań był alarm podniesiony przez działaczy na rzecz ochrony środowiska wywołany pojawieniem się w środowisku naturalnym substancji zwanych ksenoestrogenami (5). Nazwano tak związki chemiczne zdolne do wywołania zmian podobnych do tych, jakie powoduje w organizmie estrogen. Opublikowanie tych danych wzbudziło wiele wątpliwości odnośnie do stosowania materiałów kompozytowych w stomatologii, szczególnie u dzieci. Badania podjęte dla ich wyjaśnienia były prowadzone in vitro, co z góry poddawało w wątpliwość ich realną przydatność dla określenia estrogenności. Pozwoliły jednak na stwierdzenie, że bisfenol A i dwumetakrylan bisfenolu A są 1000 razy mniej aktywne aniżeli naturalny estrogen. Jak dotychczas w żadnych z prowadzonych nad tym problemem badań nie udało się przekonywająco wykazać, że materiały stosowane w stomatologii, zawierające żywice, mogą mieć działanie estrogenie in vivo.

Podobnie jak w innych d...