CBCT – rewolucyjne narzędzie diagnostyczne w endodoncji. Przegląd piśmiennictwa i zastosowania klinicznego

Ograniczenia

Pomimo dostarczania trójwymiarowej projekcji rozdzielczość poszczególnych obrazów waha się od 0,4 mm do 0,076 mm (1,25 to 6,5 par linii na mm), podczas gdy radiogramy klasyczne oferują rozdzielczość rzędu 20 lp/mm, a cyfrowe – 8-20 lp/mm (13). Diagnostyka w leczeniu endodontycznym wymaga dużej precyzji. Wykazano, że dla rozdzielczości 0,4 mm dokładność detekcji kanałów mezjalno-policzkowych (MB2) pierwszych zębów trzonowych szczęki wynosi około 60%, natomiast w przypadku rozdzielczości 0,12 mm wykrywalność wynosi ponad 93% (3, 14). Ma to także znaczenie przy diagnostyce periodontopatii przywierzchołkowych, ze względu na średni wymiar przestrzeni więzadeł przyzębia wynoszący 0,2 mm (3).

Stożkowy kształt wiązki promieniowania powoduje wielokierunkowe rozpraszanie promieniowania. Rezultatem tego jest szum objawiający się na zdjęciach w postaci ziarnistości. Częściowo może zostać on wyeliminowany poprzez zaprogramowane algorytmy. Nie są one jednak w stanie usunąć wszystkich zakłóceń, co wpływa na pogorszenie jakości otrzymywanych obrazów. Ilość resztkowych zakłóceń nieusuniętych poprzez oprogramowanie zwiększa się wraz ze wzrostem objętości pola obrazowania. Jest to widoczne zwłaszcza w regionach o ograniczonej ekspozycji na promieniowanie, gdzie sygnał jest słaby (3).

Kolejnym często napotykanym problemem są artefakty ograniczające dokładność obrazowania. Ich powstawanie może być związane z pacjentem, użytym aparatem, charakterystyką wiązki wykorzystywanej CBCT czy charakterystyką samego promieniowania X (4). Wpływ na powstawanie artefaktów mogą mieć także obecne w jamie ustnej wypełnienia i implanty, stąd obrazowanie z użyciem mniejszego pola pozwala uzyskać skany lepszej jakości (3).

Zastosowanie...