Cyfrowa obróbka danych przy pośrednim klejeniu zamków językowych – opis przypadku i procedury

Przebieg leczenia

Od pacjenta uzyskano pisemną świadomą zgodę na dalszy ciąg diagnostyki i leczenia ortodontycznego. Procedura wirtualnego przygotowania do pośredniego klejenia zamków rozpoczęła się od wypolerowania wszystkich powierzchni zębów proszkiem pumeksowym; następnie pobrano skan wewnątrzustny (ryc. 3) za pomocą skanera wewnątrzustnego 3D (True Definition, 3M, USA). Obrazy przeniesiono do oprogramowania NemoCast (Dentaurum, Niemcy), w którym stworzono modele 3D z odwzorowaniem kształtu wszystkich zębów i dziąseł. Przygotowano wirtualną symulację, po czym ortodonta usytuował wirtualne zamki na wirtualnych modelach 3D zgodnie z preskrypcją lingwalną (ryc. 4). Narzędzie do rozmieszczania zamków zapewniło precyzyjne ich pozycjonowanie zgodnie z wirtualną symulacją. Po usytuowaniu wszystkich zamków na modelach 3D za pomocą oprogramowania zaprojektowano wirtualną szynę transferową do klejenia pośredniego (ryc. 5), którą następnie wydrukowano przy użyciu drukarki 3D (ryc. 7). Następnie skorzystano z oprogramowania exocad (exocad GmbH, Niemcy), aby zaprojektować nakładki na zęby tylne z obu stron, mające posłużyć jako niestandardowe szyny podwyższające zwarcie (ryc. 6, 8).

Pacjentowi założono okulary ochronne, aby zapobiec uszkodzeniu oczu [21], po czym powierzchnie językowe zębów najpierw trawiono żelem z 37-proc. kwasem ortofosforowym (3M, USA) przez 30 sekund (ryc. 9), a następnie przepłukano i osuszono. Na wytrawione powierzchnie zębów nałożono cienką warstwę primera (Transbond XT, 3M, USA) (ryc. 10). Wewnątrz szyny transferowej umieszczono zamki aparatu lingwalnego (2D®, Forestadent, Niemcy), a na ich podstawy nałożono klej żywiczny (Transbond XT, 3M, USA) [22]. Następnie zamki przeniesiono na zęby szczęki (ryc. 11), używając wspomnianej szyny transferowej, po czym polimeryzo...