Częstość występowania zaburzeń czynnościowych narządu żucia – przegląd piśmiennictwa

Badania epidemiologiczne

Wyniki różnych badań epidemiologicznych, dotyczące częstości występowania oznak i symptomów zaburzeń skroniowo-żuchwowych u dzieci i nastolatków, wykazują duże zróżnicowanie międzypopulacyjne. Najwyższe wskaźniki w granicach 50-80% stwierdzono w Niemczech, Polsce i Szwecji, nieco mniejsze (30-50%) w Stanach Zjednoczonych, Izraelu i Finlandii, zaś najmniejsze (poniżej 30%) – w Holandii (15). Sugeruje się, że na tak duże zróżnicowanie międzypopulacyjne wpływają również brak międzynarodowych standardów oraz stosowanie przez różnych autorów różnych metod i kryteriów oceny dysfunkcji skroniowo-żuchwowych. Stąd wiele nadziei wiąże się z długo opracowywanym systemem oceny RDC-TMD, zaprezentowanym w czasie sympozjum IADR w Toronto (2008 rok), który jest nadal testowany na całym świecie pod kątem różnych determinant.

Z badań dzieci i młodzieży bostońskiej w wieku do 17. roku życia na podstawie relacji ich rodziców wynika, że częstość występowania bruksizmu wynosi 38%, natomiast symptomy zaburzeń czynnościowych w stawach skroniowo-żuchwowych występują u 5% dzieci (4). Z badań 3-, 5-, 10- i 15-letnich dzieci szwedzkich, przeprowadzanych trzykrotnie w latach: 1983, 1993 i 2003, wynika, że częstość występowania objawów skroniowo-żuchwowych wzrasta wraz z wiekiem. U dzieci w wieku 3 i 5 lat objawy występowały bardzo rzadko, natomiast ponad 50% dzieci w wieku 10 i 15 lat wykazywało jeden lub więcej objawów zaburzeń skroniowo-żuchwowych (16).

Wyniki analiz porównawczych ujawniają również niekorzystne zmiany w czasie, a mianowicie stały wzrost częstości występowania zaburzeń funkcjonalnych związanych z narządem żucia, mimo iż badania Köhlera i wsp. (16) nie potwierdzają istotnych zmian częstości występowania objawów czynnościowych zaburzeń w ciąg...