Wpływ dekompensacji ortodontycznej na przebudowę kości wokół zębów

Celem terapeutycznym było uzyskanie przez pacjenta bardziej harmonijnego wyglądu twarzy oraz poprawa zgryzu w aspekcie estetycznym i funkcjonalnym. Z tego względu dekompensacja ortodontyczna miała na celu zwiększenie ujemnego nagryzu poziomego w stopniu wystarczającym do umożliwienia korekcji szkieletowej w wymiarze strzałkowym. Innymi słowy, kompleksowe leczenie ortodontyczne przed zabiegiem miało na celu wyrównanie i wypoziomowanie zębów, uniknięcie protruzji w łuku szczęki oraz wspieranie protruzji w łuku żuchwy.

Wstępna manipulacja modelem uzębienia wykazała, że zgryz krzyżowy tylny był głównie konsekwencją przednio-tylnej relacji klasy III między łukami zębowymi. Ustawienie modeli w zwarciu w klasie I wykazało, że zwężenie szczęki było łagodne, a niewielka ekspansja zębowo-wyrostkowa nie była konieczna do uzyskania odpowiedniej relacji między łukami zębowymi w wymiarze poprzecznym.

Przeprowadzono kompleksowe leczenie ortodontyczne z użyciem wstępnie wyregulowanych zamków. Ekspansję zębowo-wyrostkową przeprowadzono za pomocą poszerzonych łuków górnych osadzonych na zębach 17 i 27, do których przyspawano punktowo przerzut podniebienny wykonany z drutu okrągłego o średnicy 1,2 mm; w ten sposób uzyskano zakotwienie

Po wyrównaniu i wypoziomowaniu oraz 30 dni po zamocowaniu łuków 0,025” x 0,019” pacjent został poddany drugiemu badaniu CBCT tym samym aparatem w celu oceny skutków biologicznych dekompensacji ortodontycznej (ryc. 2). To samo badanie wykorzystano przy planowaniu zabiegu ortognatycznego. Na tym etapie profil twarzy i relacje zwarciowe były gorsze niż wyjściowo (ryc. 3).

Plan leczenia chirurgicznego obejmował wysunięcie i zablokowanie szczęki, cofnięcie żuchwy i rotację w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara o...