Proces diagnostyczno-terapeutyczny z wykorzystaniem deprogramatora Koisa – opis przypadku

Deprogramator Koisa jest elementem opisywanego systemu rehabilitacji układu stomatognatycznego, powalającym znaleźć ortopedyczną pozycję żuchwy, zarejestrować ją oraz przeprowadzić korektę zgryzu – tj. ekwilibrację. W celu lepszego zrozumienia tej kwestii istotne jest przybliżenie dwóch zagadnień:

• Deprogramacja w odniesieniu do zwarcia – polega na wymazaniu pamięci mięśniowej mięśni narządu żucia oraz redukcji siły skurczu mięśni przywodzących żuchwę. Odbywa się to poprzez propioceptywną i nocyceptywną stymulację zakończeń nerwu V, a w rezultacie prowadzi do inhibicji aktywności motorycznej w jądrze ruchowym nerwu trójdzielnego (2, 8).
• Koncepcja deprogramacji w odniesieniu do platformy przedniej – Dawson opisuje ją jako: „Umieszczenie pomiędzy przednimi zębami płaszczyzny rozklinowującej zęby boczne i umożliwienie SSŻ ustawienie się w relacji centralnej. Pozwala to również rozluźnić mięśnie skrzydłowe boczne, co warunkuje skoordynowaną funkcję mięśni. Działanie można uznać za dobre, jeśli rozseparowane zostają wszystkie zęby boczne, a kłykciom umożliwione są swobodne ruchy horyzontalne i pionowe do ich najbardziej dogórnej pozycji” (6). Istnieje kilka wariantów wykorzystania platformy przedniej, ale oprócz aparatu Koisa warto wymienić tu także: Lucia Jig, Pankey, NTI, Dawson B-splint (2, 8, 9).

W ujęciu klasyfikacji Freesmayera i wsp. wszystkie deprogramatory można umieścić w kategorii pierwszej – szyn odruchowych, które przeznaczone są do krótkotrwałego użytkowania (7). Przeciwwskazaniem do zastosowania tego typu szyny jest ostra faza zapalenia w obrębie SSŻ, która wymaga uprzedniego załagodzenia. Miejscowym przeciwwskazaniem może być brak lub nadmierna ruchomość zębów w okolicy planowanej platformy przedniej (5, 8).

Konstrukcja deprogramatora wg Koisa wygląda następując...