Diagnostyka obrazowa osteofitu stawu skroniowo-żuchwowego – opis przypadku

Osteofitem stawu skroniowo-żuchwowego nazywamy wyrośl kostną głowy żuchwy, zlokalizowaną głównie na jej przedniej powierzchni. Objawia się bólem oraz słyszalnymi trzaskami – crepitatio. Ból o charakterze stałym ma tendencję do nasilania się przy próbie ruchów oraz wieczorami. Z tego powodu pacjenci często mają zmniejszony zakres odwodzenia żuchwy. Objawy manifestujące się klinicznie mogą czasem nie być jeszcze dostrzegalne radiologicznie (8). W pełni wykształcony osteofit na zdjęciu rentgenowskim i w badaniu tomografii wolumetrycznej (Cone Beam Computed Tomography) (9) jest widoczny jako zacienienie leżące luźno w szparze stawowej lub związane z głową żuchwy. Wyrośl kostna może też nie dawać objawów lub być mylnie rozpoznawana jako zespół bólu twarzowego, czego konsekwencją może być złe postępowanie kliniczne (1).

W leczeniu osteoarthritis na początku należy znaleźć możliwą przyczynę występowania choroby i rozpocząć jej leczenie (typ wtórny). Osteofity mogą być leczone zarówno metodami zachowawczymi, jak i inwazyjnymi (10). Przy występowaniu nieustających dolegliwości bólowych pomocne są środki przeciwbólowe z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Pomocne są również szyny zgryzowe, które umożliwiają ustalenie prawidłowej relacji żuchwy w stosunku do szczęki. Prowadzi to do zmniejszenia obciążenia stawu skroniowo-żuchwowego (11). Bardzo ważnymi elementami są też zwiększenie świadomości pacjentów oraz wprowadzenie przez nich samoopieki eliminującej szkodliwe nawyki. Do metod inwazyjnych możemy zaliczyć artrocentezę oraz iniekcję do jamy stawowej glikokortykosteroidów lub kwasu hialuronowego (12-13). Wymienione metody w istotny sposób wpływają na zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawę ruchomości, poprzez lepsze nawilżenie powierzchni stawowych i zmniejszenie tarcia między nimi podczas ruchów czynnościowych. Dodatkowo minimalizują one czynnik zapaln...