Leczenie ortodontyczne – dwa zęby zatrzymane w szczęce u pacjenta z epilepsją, upośledzonego umysłowo – opis przypadku

Streszczenie: Leczenie zaburzeń zgryzu u pacjentów z upośledzeniem umysłowym i schorzeniami ogólnymi jest dużym wyzwaniem we współczesnej ortodoncji. W pracy przedstawiono przebieg leczenia – sprowadzenie dwóch zębów zatrzymanych w szczęce u pacjenta z niedorozwojem umysłowym, niedosłuchem i epilepsją.

Słowa kluczowe: leczenie ortodontyczne, zęby zatrzymane, upośledzenie umysłowe, epilepsja

Zęby, które po całkowitym uformowaniu korzenia nadal pozostają niewyrznięte i tkwią w kości lub tkankach miękkich jamy ustnej, są określane jako zęby zatrzymane. Ząb zatrzymany całkowicie otoczony jest z każdej strony kością, natomiast ząb zatrzymany częściowo przebił blaszkę wyrostka zębodołowego [1]. Do najczęściej zatrzymanych zębów stałych należą: trzecie zęby trzonowe i kły górne (55,9%), drugie zęby przedtrzonowe dolne (11,2%) i sieczne przyśrodkowe górne (9,0%) [2]. W odniesieniu do górnych kłów 85% zatrzymanych jest w pozycji podniebiennej, a 15% – w przedsionkowej [3].

Do określenia położenia – w wymiarze pionowym – zęba zatrzymanego można posłużyć się klasyfikacją zaproponowaną przez Mloska i wsp. [4]. Dzieli ona zatrzymania na powierzchowne (korona zęba zatrzymanego rzutuje się na wysokości szyjek zębów sąsiednich), pośrednie (korona zęba zatrzymanego rzutuje się pomiędzy szyjką a wierzchołkami korzeni zębów sąsiednich) oraz głębokie (korona zęba zatrzymanego znajduje się powyżej korzeni zębów sąsiednich).

Przyczyny zatrzymania zębów można podzielić na: ogólne, miejscowe oraz idiopatyczne. Do przyczyn ogólnych należą: zaburzenia endokrynologiczne, niedobór witaminy D, dziedziczność oraz zespoły wad rozwojowych. Wśród czynników miejscowych można wyróżnić: brak miejsca w łuku zębowym, obecnoś...