Dysfunkcje narządu żucia a wady zgryzu – przegląd piśmiennictwa

Wyniki i dyskusja

Dysfunkcja skroniowo-żuchwowa to wielopłaszczyznowe patologiczne zaburzenie układu ruchowego narządu żucia, obejmujące zarówno stawy skroniowo-żuchwowe, jak i mięśnie żucia oraz związane z nimi struktury (4). Jako przyczyny dysfunkcji wielu autorów podaje: parafunkcje (bruksizm, przygryzanie warg i policzków), stres, niestabilną relację pomiędzy szczęką a żuchwą, choroby reumatyczne i mięśniowo-szkieletowe, urazy twarzoczaszki, ogólną asymetrię szkieletu, wiotkość struktur stawowych, uraz powstały poprzez przekroczenie zakresu fizjologicznej ruchomości (ziewanie, po intubacji lub przebytym zabiegu stomatologicznym), niezdrowy styl życia oraz zły stan ogólny (5, 6). Jak informuje wielu autorów, już w 1934 roku amerykański laryngolog Costen zaobserwował, że pacjenci cierpiący na dolegliwości bólowe ze strony stawów skroniowo-żuchwowych odczuwali wyraźną ulgę w bólu po wyleczeniu wad zgryzu, szczególnie w wymiarze pionowym (4, 7). Roberts i wsp. oraz Dahlber i wsp. już ponad 25 lat temu w swoich pracach wskazywali u pacjentów przed leczeniem ortodontyczno-ortopedycznym na objawy takie jak: dolegliwości bólowe w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych, objawy akustyczne oraz jedno- lub obustronne przemieszczenie krążka stawowego. Udowodnili oni również, że po wyleczeniu zaburzeń okluzyjnych większość pacjentów odczuła znaczne zmniejszenie dolegliwości lub ich całkowite zniknięcie (8, 9). Również w badaniach sprzed 12 lat, przeprowadzonych na grupie 80 osób w wieku 16-25 lat przez Slami i wsp., u 81% badanych ze zdiagnozowaną dysfunkcją stawów skroniowo-żuchwowych stwierdzono nieprawidłową okluzję, co potwierdza związek między zaburzeniami czynnościowymi stawów skroniowo-żuchwowych a wadami zgryzu (10).

Obecnie w pracach naukowych za potencjalne czynniki ryzyka w etiologii dysfunkcji narządu żucia uznaje się takie...