Efekty leczenia wad zgryzu klasy II grupy 1 za pomocą trzech rodzajów aparatów stałych czynnościowych

Materiał i metody

Niniejsze badanie retrospektywne zostało zatwierdzone przez Komisję Etyki w Badaniach Naukowych Wydziału Stomatologii USP w Bauru pod numerem 103/2005. Wszyscy rodzice pacjentów podpisali świadomą zgodę na udział w badaniu.

Wielkość próby wyliczono, uwzględniając błąd alfa 0,05 i błąd beta 0,2, aby wykryć średnią różnicę 1,5 mm w nagryzie poziomym przy odchyleniu standardowym 1,57 [13]. Wyliczenie wielkości próby wskazało, że w każdej grupie powinno być przynajmniej 18 pacjentów.

Badana próba obejmowała 95 pacjentów (73 leczonych, 22 nieleczonych). Dobór pacjentów opierał się wyłącznie na wyjściowej relacji przednio-tylnej trzonowców, bez względu na inne parametry cefalometryczne zębowo-zębodołowe lub szkieletowe. Wszyscy pacjenci spełniali następujące kryteria włączenia: 1) wada zgryzu klasy II grupy 1 z obustronną relacją trzonowców klasy II (minimalne nasilenie – połowa trzonowców w relacji kl. II), 2) niewystępowanie zespołów wad rozwojowych twarzoczaszki ani chorób ogólnoustrojowych, 3) niewystępowanie agenezji zębów lub brakujących zębów stałych, 4) brak stłoczenia zębów w łuku żuchwy lub tylko minimalne.

Wszyscy pacjenci byli leczeni przez studentów ostatnich lat stomatologii pod nadzorem tego samego profesora w przyklinicznej przychodni ortodontycznej Wydziału Stomatologii USP w Bauru.

Grupa Jasper Jumper (G1) obejmowała 25 pacjentów (13 chłopców, 12 dziewcząt), będących w chwili rozpoczęcia leczenia w wieku średnio 12,77 lat, ze średnim czasem trwania leczenia 2,15 lat. Początkowo zakładano aparat stały, prowadząc poziomowanie i wyrównywanie do momentu zmiany łuków ortodontycznych na prostokątne ze stali nierdzewnej 0,01...