Ekstrakcje zębów – od historii do współczesności

Największą sławą cieszyła się dźwignia zwana pelikanem, której nazwa wiąże się z podobieństwem do dziobu ptaka. Po raz pierwszy wspomniano o niej w 1363 roku. Od tamtej pory była głównym narzędziem ekstrakcyjnym – aż do XVI wieku. Dziób pelikana obejmował koronę zęba usuwanego od strony językowej, natomiast punkt oparcia do wyważania znajdował się na zębach sąsiednich, dlatego też do użycia tego narzędzia potrzebne były przynajmniej dwa zdrowe, dobrze osadzone zęby w bezpośrednim sąsiedztwie zęba usuwanego. Podczas zabiegu pacjent usadowiony był na niskim fotelu z głową odchyloną do tyłu, zlokalizowaną między udami operatora. Pelikan wymagał użycia bardzo dużej siły, której towarzyszyła zasada działania dźwigni dwustronnej. Niestety nawet prawidłowe zastosowanie owej dźwigni wiązało się z wystąpieniem powikłań, takich jak: bolesne rozszarpanie i zmiażdżenie dziąseł, wyłamanie zębów podporowych wyrostka zębodołowego, wystąpienie poważnych krwotoków, a nawet groziło złamaniem żuchwy lub szczęki. W 1545 roku w literaturze pojawiła się nowa odmiana dźwigni – „kozia stópka” (fot. 1), polecana do ekstrakcji przez Linderera i Parego. Stosowano ją w niezmienionej formie aż do XX wieku, natomiast jedyna modyfikacja dotyczyła dodania drugiego wygięcia części pracującej.

Sprawdź inne artykuły z kategorii ENDODONCJA.

W poszukiwaniu coraz to lepszych rozwiązań z upływem lat pojawiło się kilka nowych narzędzi. Jednym z nich był klucz dentystyczny (fot. 2), który opisał po raz pierwszy Aleksander Munro w 1742 roku. Zwany również kluczem francuskim, angielskim, niemieckim, Gorentgota oraz Fothergilla, wyglądał jak typowy klucz do otwierania drzwi. Miał prosty trzonek i dużą ok...