Fotobiomodulacja jako wsparcie dla chirurgii stomatologicznej – uwagi praktyczne

Techniki bezkontaktowe znajdują zastosowanie wtedy, gdy nie jest wskazany bezpośredni kontakt sondy z polem zabiegowym. W celu zminimalizowania typowych dla tej techniki strat energii wynikających z rozproszenia i odbicia fal świetlnych w czasie zabiegu należy koncentrować się na utrzymaniu sondy lasera w możliwie stałej, najmniejszej odległości od naświetlanej tkanki, nie większej niż 5 mm (4, 11).

Metoda bezkontaktowa punktowa polega na punktowym naświetlaniu tkanki bez kontaktu sondy z okolicą zabiegową.

Metoda bezkontaktowa skanowania, omiatania polega na utrzymywaniu w niewielkiej odległości sondy lasera od tkanki i prowadzeniu jej płynnie w okolicy zabiegowej ruchami „omiatania” czy też „skanowania”(4, 11, 12).

Wadą technik bezkontaktowych jest duża strata energii, natomiast jest ona niezastąpiona w przypadku otwartych ran.

Techniki kontaktowe mogą być stosowane wyłącznie na nieuszkodzoną skórę i błonę śluzową.

Metoda kontaktowa, punktowa polega na bezpośrednim kontakcie końcówki światłowodu lasera z tkanką. Sonda powinna w sposób ścisły przylegać do stymulowanej tkanki, jednocześnie zachowując wobec niej kąt prosty. Taki sposób zagwarantuje maksymalną absorpcję promieniowania i wyeliminuje możliwość odbicia i rozproszenia promieniowania.

Metoda „dziobania” polega na delikatnym, powtarzanym, przerywanym uciskaniu, masowaniu tkanek sąsiadujących ze zmianą w celu pobudzenia okolicznego przepływu krwi i limfy, dotlenienia okolicy zabiegowej. Metoda ta zwiększa skuteczność biomodulacji. Stosowana szczególnie chętnie w obrębie tkanek obrzękniętych.