Halitoza – przegląd piśmiennictwa

Leczenie

Znanych jest wiele metod leczenia halitozy, wśród których wyróżniamy m.in. metody: mechaniczną, chemioterapeutyczną lub mieszaną. Do metody mechanicznej zaliczamy wszystkie czynności prowadzące do usunięcia płytki nazębnej i resztek pokarmowych. Samo szczotkowanie zębów nie wpływa jednak znacząco na obniżenie stężenia wolnych związków siarki (8, 14). Tylna grzbietowa część języka jest uważana za główne źródło tych gazów. Część prac naukowych wykazała pozytywną zależność pomiędzy oczyszczaniem języka a zmniejszeniem halitozy (8, 14, 18). Natomiast Soares i wsp. wykazali, że oczyszczenie języka nie ma wpływu na nieprzyjemny zapach z ust (19). Metody chemiczne (tj. pasty do zębów, płyny do płukania jamy ustnej) służą do redukcji bakterii produkujących wolne związki siarki oraz do ich neutralizacji, a także pozwalają usunąć bakterie produkujące LZS z miejsc niedostępnych dla metod mechanicznych (14, 20). Do związków chemicznych używanych do leczenia halitozy możemy zaliczyć: chlorheksydynę, triklosan, chlorek cetylopirydyny, dwutlenek chloru, olejki eteryczne (tymol, eukaliptus), fluorek cyny oraz jony cynku (8, 18). Każda z substancji aktywnych występująca w produktach do higieny jamy ustnej powoduje obniżenie poziomu halitozy (18, 21). Najlepsze wyniki leczenia halitozy uzyskano, stosując mieszankę chlorheksydyny z chlorkiem cetylopirydyny i z jonami cynku (8, 10, 18, 20, 21). Jony cynku oraz cyny łączą się z LZS, neutralizując je, a przez to obniżają nieprzyjemny zapach z ust (18, 21). Iwanicka-Grzegorek i wsp. wykazali zmniejszone działania niepożądane podczas stosowania SnF₂ w porównaniu do chlorheksydyny przy podobnym stopniu działania (21). Dwutlenek chloru skutecznie obniża lotne związki siarki, a zwłaszcza dimetyl siarczanu, co może być wykorzystane w leczeniu halitozy zewnątrz­ustnej (10, 14). Stosując zarówno metody mechaniczne, ja...