Przegląd współczesnej wiedzy na temat hipodoncji

Przed uzyskaniem ostatecznego wyniku kompleksowego leczenia pacjenci mogą czuć się niekomfortowo ze względu na nieestetyczną wolną przestrzeń, zwłaszcza przedniej części górnego łuku zębowego. Istnieją różne metody, aby to skorygować, jak na przykład tymczasowe uzupełnienia podczas leczenia ortodontycznego. Akrylowy ząb umocowany do sąsiednich zębów stałych za pomocą podniebiennego drutu retencyjnego może nie tylko spełniać estetyczne względy, ale być traktowany jako utrzymywacz przestrzeni. W przypadku gdy zęby sąsiadujące z luką są przemieszczane, zaleca się ząb akrylowy osadzany na wsporniku z perforacjami, wzmocniony kompozytem bądź też zastosowanie zębów sztucznych o zmniejszonych wymiarach przedsionkowo-podniebiennych bezpośrednio przymocowanych do wargowego łuku ortodontycznego. Innym rozwiązaniem są korony zębów wcześniej usuniętych ze wskazań ortodontycznych, do których przyklejono zamek i które włączono do aparatu, wzmacniając dodatkowo podniebiennym retainerem. W przypadku dzieci, u których w jednym łuku występuje hipodoncja, a w drugim są stłoczenia, można zastosować autotransplantację zębów. Ten niekonwencjonalny zabieg przeszczepienia własnego zęba jest wskazany szczególnie u pacjentów w wieku 10-13 lat w zakresie przednich zębów, a w bocznym odcinku – w wieku 15-19 lat. Ząb dawca przy hipodoncji zębów siecznych bocznych szczęki to zazwyczaj dolny pierwszy ząb przedtrzonowy, który może mieć otwarty bądź zamknięty wierzchołek korzenia. Zabieg jest obarczony ryzykiem powikłań. Najczęstsze to: resorpcja, ankyloza, martwica zęba, brak pierwotnego gojenia czy powstanie głębokiej kieszonki przyzębnej (7, 12).

lek. stom. Katarzyna Dera - lekarz stomatolog, specjalista 2. stopnia ortopedii szczękowo-twarzowej; ABC Dentysta, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Mostowa 5; kierownik Centrum Ortodoncji i Stomatologii Dental City, Bielsko-Bi...