Leczenie 6-letniej pacjentki z III klasą szkieletową oraz prawostronnym przemieszczeniem żuchwy z równoczesnym zastosowaniem procy bródkowej i akrylowych szyn nagryzowych zacementowanych na bocznych zębach żuchwy

Po 12 miesiącach leczenia rysy twarzy i zgryz uległy poprawie, zarówno w wymiarze przednio-tylnym, jak i w płaszczyźnie strzałkowej (ryc. 4a-d, s. 38, ryc. 4e-i, s. 39). Zęby sieczne przemieściły się z odwrotnego nagryzu (ryc. 4e i f, s. 39) i żuchwa ustawiła się symetrycznie (ryc. 4a i b, s. 38; ryc. 4e, s. 39). Szczęka uległa samoistnemu poszerzeniu, a asymetryczny kształt górnego łuku zębowego poprawił się (ryc. 4h, s. 39). Nakładki odcementowały się samoistnie w czasie wyrzynania pierwszych stałych zębów trzonowych. Pacjentce zalecono dalsze noszenie procy bródkowej przez 8 godzin na dobę, do momentu całkowitego wyrośnięcia stałych zębów siecznych i wszystkich zębów bocznych.

Dyskusja

Stosowanie procy bródkowej u pacjentów z III klasą szkieletową uległo znacznemu ograniczeniu po udowodnieniu skuteczności działania maski twarzowej połączonej z aparatami do szybkiej ekspansji szczęki [2, 3, 4]. Wpłynęło na to również ustalenie wieloprzyczynowego obrazu zaburzeń o charakterze III klasy, w której występuje nie tylko nadmierny wzrost żuchwy, ale również zahamowany odwrotnym nagryzem wzrost szczęki. Dlatego proca bródkowa, wpływająca głównie na położenie żuchwy, stała się aparatem niewystarczającym w przypadku pacjentów z III klasą i niedorozwojem szczęki. Nie można jej jednakże całkowicie odrzucić, ponieważ jako aparat zewnątrzustny jest niezależna od stanu uzębienia pacjentów. W związku z tym może być stosowana na tych etapach rozwoju zgryzu, gdy użycie aparatu wewnątrzustnego jest problematyczne ze względu na zbyt młody wiek pacjenta, próchnicę zębów lub okres wymiany uzębienia.

Przytaczanym w literaturze efektem ubocznym działania procy bródkowej mogą być zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego objawiające się w dwojaki sposób: