Implantoprotetyka z innej perspektywy – czy są powikłania, których można uniknąć?

Później zacząłem zauważać pęknięcia przy implantach, które wykręcałem. Nie we wszystkich, ale w około kilkudziesięciu procentach. Na domiar złego w pracach przykręcanych wielopunktowych zacząłem obserwować pękanie śrub dokręcających te prace do łączników pośrednich. Kiedyś implanty miały płaską platformę i w celu zapobiegania rotacji koron pojedynczych miały najczęściej hex wystający ponad swoją platformę. Wtedy przy pracach jednopunktowych przykręcało się łącznik, na który cementowało się koronę. Łącznik od strony implantu przylegał dość ściśle do hexagonu i opierał się na płaskiej części platformy implantu. Przy pracach cementowanych wielopunktowych zadaniem technika było takie opracowanie pojedynczych łączników, żeby uzyskać odpowiedni tor wprowadzenia pracy i móc ją zacementować w klasyczny sposób. Przy pracach przykręcanych wielopunktowych wystarczyło wykonać taką płaszczyznę w pracy, żeby po nałożeniu jej na implanty niejako objąć wystający hex, aby nie kolidował w momencie zakładania pracy. Były to prace z tzw. zewnętrznym połączeniem. Na takim rozwiązaniu swój sukces oparła koncepcja all-on-4, której propagatorem jest Paulo Malo. Przy implantach z zewnętrznym heksem zalecana siła dokręcania grubej śruby, która trzymała całą konstrukcję, wynosiła ponad 30 Ncm. W przypadku implantów 3i była to wartość 32 Ncm. To, jak ściśle praca przylega do platformy implantów, ma zawsze duże znaczenie, jednak jeżeli całą odpowiedzialność przejmuje śruba finalna, to jakość spasowania nie jest tak istotna.

Spójrzmy na problem powikłań z innej perspektywy. Na rynku stomatologicznym funkcjonowała kiedyś firma implantologiczna Cresco. Oprócz implantów opracowała system łączników pośrednich wkręcanych do implantów z wewnętrznym połączeniem. Implant z wewnętrznym połączeniem w swoim środku ma pomieścić fragment łącznika i śrubę, która go dokręca. W związku z tym istnieje fizyczny limit grubo...