Implantoprotetyka z innej perspektywy – czy są powikłania, których można uniknąć?

Również nie. Nad rozwiązaniami zacząłem pracować razem z moim pacjentem, inżynierem, byłym pracownikiem Politechniki, właścicielem kilkudziesięciu patentów. To po sytuacji, w której wymieniałem u niego górną pracę na implantach trzy lub cztery razy, a w tym czasie nic nie robiłem z pracą dolną – otworzyłem się na jego sugestie i przyjrzałem się mechanicznemu aspektowi implantoprotetyki.

Podstawowym aspektem, którego nie znałem, jest odkształcenie w ramach sprężystości vs. odkształcenie plastyczne.

Na potrzeby tego artykułu przygotowałem razem z rodziną mały eksperyment – worek bokserski o wadze około 20 kg wisi na sprężynie. Kupiłem kilka jednakowych sprężyn – tej samej długości, średnicy i ilości zwojów (Ø 5 x 50 – 10 zwojów). Kiedy zawiesiłem worek na sprężynie, mógł on swobodnie zwisać. Sprężyna nawet po pociągnięciu worka w dół wracała do swoich pierwotnych rozmiarów – nie zmieniła swojego kształtu. Później sam chwyciłem się worka – waga wzrosła do ponad 110 kg – sprężyna zwiększała odstęp między zwojami, ale po tym jak zszedłem i zdjąłem worek, wciąż miała ten sam kształt. Było to odkształcenie w ramach sprężystości. Dołóżmy jednak dodatkowy ciężar – poprosiłem żonę, żeby chwyciła się worka razem ze mną: waga całości – około 170 kg. Sprężyna rozciągnęła się, lecz nie wróciła już do pierwotnego kształtu. Dla lepszego zobrazowania efektu założyłem nową sprężynę – identyczną jak poprzednie – i poprosiłem syna, żeby razem ze mną i z żoną chwycił się worka. Waga całości wyniosła około 240 kg.

Sprawdź inne artykuły z kategorii CHIRURGIA I IMPLANTOLOGIA.

Sprężyna jeszcze bardziej s...