Intruzja zębów siecznych – przegląd współczesnych technik

Porównując intruzję z wykorzystaniem łuków segmentowych oraz za pomocą miniimplantów, warto zwrócić uwagę na badania przeprowadzone przez Senisika i Turkkahramana [23]. Autorzy dowodzą, że zarówno Connecticut Intrusion Arch, jak i miniimplanty ortodontyczne obciążone sprężynami niklowo-tytanowymi powodują intruzję z protruzją zębów siecznych o podobnym zasięgu: intruzja bezwzględna wynosi 2,2 mm (0,31 mm na miesiąc) w przypadku stosowania łuku Connecticut Intrusion Arch oraz 2,47 mm (0,34 mm na miesiąc) w przypadkach z miniimplantami. Co jednak istotne, łuk segmentowy powoduje utratę zakotwienia w wymiarze pionowym i poziomym, czego nie obserwuje się u pacjentów z miniimplantami. Narayan i wsp. [21], stosując uproszczony 3-częściowy łuk intruzyjny, uzyskali – w ciągu 6 miesięcy – zmiany statystycznie istotne: intruzję zębów siecznych o wartości 2,73 mm,retrakcję o wartości 4,17 mm oraz przechylenie zębów siecznych o 6,2 stopnia. Ekstruzja zębów trzonowych wyniosła 0,52 mm, a dystalne nachylenie ich koron – 1,2 stopnia; wartości te były również statystycznie istotne, lecz niezauważalne klinicznie.

Rozważając, która z opisanych metod jest najbezpieczniejsza dla korzeni zębów w kontekście ryzyka resorpcji, można podeprzeć się badaniami Ramanathana i Hofmana [28], którzy donieśli, iż wielkość resorpcji zębów siecznych po zastosowaniu łuku intruzyjnego Connecticut Intrusion Arch, łuku intruzyjnego trzyczęściowego i łuku prostego w okresie 6 miesięcy jest różna: trzyczęściowy łuk intruzyjny powoduje większą resorpcję (0,46 mm) niż łuk intruzyjny CIA (0,26 mm) i łuk prosty (0,25 mm). Ponieważ jednak różnice te nie są istotne statystycznie, można przyjąć, iż wszystkie te metody są podobnie bezpieczne.

Jeśli chodzi o reakcję przyzębia podczas intruzji, badania łuków utility opisane przez Erkana i wsp. [29] wykazały brak istotnych statystyczn...