Czy więcej znaczy lepiej? Jak liczba użytych narzędzi wpływa na powstawanie warstwy mazistej – porównanie systemów PathFile i ProGlider

Niezależnie od zastosowanej techniki podczas kontaktu pilnika endodontycznego ze ścianą kanału korzeniowego wytwarza się warstwa mazista (ang. smear layer) o grubości 1-2 µm, wnikająca do kanalików zębinowych w postaci wypustek na głębokość od kilku do 40 µm [3]. Ze względu na zamknięcie ujść kanalików zębinowych przenikanie substancji chemicznych stosowanych przez stomatologa przeciwko bakteriom podtrzymującym stan zapalny tkanek okołowierzchołkowych może być uniemożliwione. Obecność biofilmu zmniejsza także skuteczność szczelnego wypełnienia kanału korzeniowego, co zwiększa ryzyko niepowodzeń leczenia endodontycznego w długim czasie obserwacji [4, 5]. Z tego względu opracowanie chemiczne kanału wydaje się niezbędne [6]. Stosowane środki, takie jak: kwas etylenodiaminotetraoctowy (EDTA), podchloryn sodu (NaOCl), chlorheksydyna (CHX), kwasy organiczne lub ultradźwięki, w różnym stopniu eliminują warstwę mazistą [6].

Sprawdź inne artykuły z kategorii ENDODONCJA.

Najczęściej jest to niewystarczające do całkowitego usunięcia resztek tkankowych, szczególnie w części wierzchołkowej kanału [7]. Na tej podstawie celowe jest zastosowanie takich narzędzi endodontycznych, które wytwarzają najmniejszą ilość warstwy mazistej podczas opracowywania kanałów korzeniowych.

Cel pracy

Porównanie grubości warstwy mazistej w kanałach korzeniowych w części przywierzchołkowej po ich opracowaniu narzędziem ProGlider i systemem rotacyjnym PathFile.

Materiał i metody