Ozonoterapia w leczeniu jałowej martwicy kości

Liczne artykuły informują o tym, że mechanizm działania bisfosfonianów wraz z komplikacjami wynikającymi z ich zastosowania w terapii może powodować indukowaną lekami jałową martwicę kości. Taka jałowa martwica kości została opisana jedynie w szczęce i żuchwie. Kości te wykazują predyspozycję do występowania tego rodzaju zmian dlatego, że są one stale narażone na urazy ze względu na ich ciągły kontakt ze środowiskiem poprzez dziąsła. W literaturze spotykamy ogromną liczbę przypadków powiązanych z ekstrakcjami zębów lub innymi zabiegami w obrębie jamy ustnej. Jednakże niektórzy pacjenci nie mają znaczącej historii medycznej.

Martwica tego rodzaju jest trudnym do leczenia problemem klinicznym: chirurgiczne leczenie tego schorzenia lub użycie tlenu hiperbarycznego zostało dowiedzione jako nieskuteczne. Nawet jeśli w niektórych przypadkach antybiotyki pozwolą nam na kontrolę progresji zmian, również i one nie dają pełnej skuteczności. Zmiany łatwo poddają się towarzyszącym infekcjom, powiększając swój rozmiar. Pacjenci wykazują niską jakość życia z powodu bólu, obrzęku tkanek miękkich, ropni, ruchomości zębów, odsłoniętej kości oraz problemów funkcjonalnych, takich jak jedzenie, mowa i wykonywanie zabiegów higienicznych.

Autorzy prezentują swoje kliniczne doświadczenie w postaci 30 przypadków martwicy szczęk u pacjentów onkologicznych poddanych chemioterapii obserwowanych w okresie od lutego do października 2005 r., poddanych nowej terapii w postaci leczenia ozonem.

Przeczytaj wszystkie artykuły z kategorii BADANIA INTERDYSCYPLINARNE

Materiały i metoda