Kamica ślinianek – epidemiologia, diagnostyka, leczenie

Sialografia polega na wykonaniu kilku zdjęć w trakcie podawania środka kontrastowego przez cewnik umieszczony w przewodzie ślinowym. Uwidacznia ono główny przewód wraz z jego odgałęzieniami od I do IV rzędu, umożliwia określenie lokalizacji kamieni ślinowych, także tych niecieniujących, jak również zwężenia i poszerzenia przewodu wyprowadzającego. Przeciwwskazaniem do tego badania są ostre lub przewlekłe zaostrzone zapalenie ślinianki lub przewodu wyprowadzającego, uczulenie na jod i środki cieniujące oraz ciąża. Dane z piśmiennictwa (2) określają czułość sialografii konwencjonalnej na 64-100% (sialografii cyfrowej i subtrakcyjnej 96-100%), a specyficzność na 88-100%.

Ultrasonografia z przetwornikiem liniowym o wysokiej częstotliwości (10-13 MHz) jest według Andretty i wsp. (1) badaniem z wyboru w diagnozowaniu kamieni ślinianek, ze względu na dokładność i nieinwazyjność. Czułość tego badania jest określana na 80-93,7%, a specyficz- ność na 86,7-100% (2).

Badanie Sialo-MR jest nieinwazyjne, nie ma konieczności wstrzykiwania środka kontrastowego, przez co może być zastosowane w przypadku ostrego zapalenia (1). Umożliwia zobrazowanie stosunków anatomicznych, morfologii i struktury miąższu ślinianek, jak również samych przewodów ślinowych i przestrzeni płynowych. Dodatkową zaletą MR jest możliwość rozróżnienia zapalenia ostrego od przewlekłego na podstawie intensywności sygnałów w obrazie T2-zależnym (1). Kamienie ślinowe identyfikuje się na podstawie poszerzenia bliższej części przewodu wyprowadzającego, gdyż są hipointensywne zarówno w obrazie T1-, jak i T2-zależnym. Badaniu nie mogą być poddawane osoby z wszczepionymi rozrusznikami lub implantami wykonanymi z metali będących ferromagnetykami.

LECZENIE KAMICY