Kierunek rozwoju systemów łączących – przegląd piśmiennictwa

Problemy systemów wieloetapowych

Problem kontroli wilgotności i zbyt głębokiego wytrawienia tkanek rozwiązują systemy VI i VII generacji – samowytrawiające, self-etch systems. Stopień demineralizacji uzyskany poprzez wytrawianie tkanek zależy od pH kwaśnego monomeru. Silne wytrawianie przy pH < 1 całkowicie usuwa hydroksyapatyt (HAP) z zębiny, natomiast łagodne przy pH < 2 powoduje pozostawienie resztek HAP wokół włókien kolagenowych (1, 2). Powstaje dzięki temu podwójna retencja, HAP wiąże się z monomerem, a warstwa ta jest bardziej odporna na debonding, czyli wtórne powstawanie mikroprzecieków. Wadą tych systemów jest niedostateczne wiązanie z nieopracowanym szkliwem, które należy wytrawić kwasem i zastosować inny system wiążący.

Dwubutelkowe systemy VI generacji są dostępne w dwóch typach. Typ I składa się z butelek z primerem i systemem adhezyjnym nakładanych osobno, natomiast typ II jest mieszany tuż przed aplikacją. Należy podkreślić, że nie są one jednak kompatybilne z kompozytami utwardzanymi chemicznie, tak samo jak jednobutelkowe systemy VII generacji (1). Przykładem systemu VI generacji systemu typu I jest produkt firmy Kuraray Clearfil SE, który według badań Abdalli i wsp. wykazuje adhezję do zmielonego szkliwa o wartości 23 ± 2,9 MPa (6). Badania Senawongse’a i wsp. wykazały, że system ten wiąże do nienaruszonego szkliwa z siłą 35,71 MPa, natomiast do opracowanego – z siłą 48,51 MPa (7). Badaniom poddano również system One-Up Bond F (Tokuyama Dental), który jest mieszany przed aplikacją (typ II). Wykazał on siły wiązania do nienaruszonego i opracowanego szkliwa kolejno: 18,59 MPa i 28,96 MPa (7).

Przedstawicielem systemów VII generacji jest inny produkt firmy Kuraray – Clearfil™ S3 Bond Plus – wykazujący adhezję do zębiny rzędu 14 ± 1,4 MPa, a...