Kinetor Stockfischa – aparat niedoceniony i zapomniany. Budowa, działanie i wykonanie laboratoryjne

Kolejnym etapem jest złączenie obu części aparatu. Wycinane są w tym celu w płycie językowej miejsca na wpuszczenia dolnych ramion pętli policzkowych. Następnie przykleja się obie płyty woskiem do modeli, by uniknąć przemieszczenia podczas złączenia ich w zgryzie konstrukcyjnym, po czym zamyka się zwierak na ustawioną wcześniej wysokość zgryzu konstrukcyjnego, mocując w wyciętych miejscach płyty językowej zakończenia przęseł (fot. 11). Następnie wpuszczenia zasypywane są akrylem w celu połączenia obu płyt i tak połączony aparat wkłada się do polimeryzatora wg wcześniejszego postępowania polimeryzacyjnego. Dzięki takiej metodzie wykonania kinetora Stockfischa i wypolerowaniu oddzielnie obu płyt mamy pewność, ze żadne elementy nie uległy zniszczeniu bądź odkształceniu podczas obróbki i polerowania aparatu w całości. Na zakończenie, po wyjęciu z poliklawu, kinetor Stockfischa jest wyparzany w celu uwolnienia z modeli ortodontycznych i poddawany obróbce jedynie w miejscach połączenia obu płyt cienkim frezem oraz gumką polerską. Ostateczne polerowanie odbywa się przy użyciu bawełniaka na prostnicy i pasty polerskiej. Tak wykonany aparat poddaje się dokładnemu oczyszczeniu i odkażeniu, po czym przekazywany jest on do gabinetu ortodontycznego (fot. 12, 13).

Sprawdź wszystkie produkty stomatologiczne dostępne w naszym sklepie internetowym

Podsumowanie

Kinetor Stockfischa nie należy do aparatów najnowszego typu, a dzięki swojemu szerokiemu zastosowaniu plasuje się w czołówce aparatów zarówno czynnościowych, jak i czynno-czynnościowych, w zależności od zastosowanych elementów. Przed laty był on aparatem niechętnie stosowanym w leczeniu wad zębowych, czego przyczyną było zapewne jego trudne wykonawstwo l...